2.12.07

1η Δεκέμβρη 2007...

Όταν ήμουν μικρή έβλεπα την χρονολογία 2000 σαν να κάτι πολύ μακρινό. Τρομακτικό! Άπιαστο! Δεν ξέρω αν αυτό μου το είχαν περάσει οι μεγαλύτεροι πάντως το μέλλον μετά το 2000 το φανταζόμουν σαν να επρόκειτο την πόλη που ζούσα να την περικυκλώσουν τα ρομπότ! Τα πάντα να γίνονται ηλεκτρονικά και αυτόματα. Τα σπίτια να είναι απλά και γεμάτα από ΙΝΟΧ κατασκευές ! Οι άνθρωποι να φοράνε γυαλιστερά ρούχα και να κυκλοφορούνε όχι με αυτοκίνητα αλλά με μικρά αεροπλανάκια. Πίστευα επίσης ότι θα πηγαίνουμε βόλτες σε άλλους πλανήτες και θα έχουμε φίλους εξωγήινους. Τα πάντα μες στο μυαλό μου για το μακρινό μέλλον των 20 χρόνων ήταν σαν ένα βιβλίο του Ιούλιου Βερν!
Εχθές εκεί που καθόμουνα αραχτή μπροστά στη τηλεόραση παρακολουθώντας ένα τοπικό κανάλι της Θεσσαλονίκης, είδα έναν Πολιτικό να κόβει βόλτες πάνω στα «χαλάσματα» της Εγνατίας και να λέει «Τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα από ότι υπολογίζαμε, το 2012 η Θεσσαλονίκη θα έχει το πιο σύγχρονο μετρό στην Ελλάδα».
Το μυαλό μου ασυναίσθητα άρχισε να επεξεργάζεται αυτή την πληροφορία και άρχισα πάλι να κάνω από απλούς υπολογισμούς, διάφορες σκέψεις. Πόσο χρονών θα είμαι τότε; Πότε είπαν θα αρχίσει η έλλειψη νερού στη γή; Πότε είπαν ότι θα περάσει ο επόμενος πλανήτης που μπορεί να καταστρέψει την γή; Πότε είπαν ότι υπολογίζουν να λιώσουν οι πάγοι ;
Τελικά το πόσο μακρινό και οικείο μου ακούγεται το «κοντινό» μέλλον δεν μπορώ να το περιγράψω. Ξαναθυμήθηκα τις «παιδικές σκέψεις» και συνειδητοποίησα πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε και πόσο πραγματικότητα έγιναν τα περισσότερα από αυτά που πίστευα σαν παραμύθια. Στο μυαλό μου ΄ρχεται ένας παιδικός μου φίλος που φτιάχνει ρομπότ. Ποιος θα το περίμενε όταν ήμασταν πιτσιρίκια και λέγαμε τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε ότι η ρομποτική θα υπήρχε σαν σπουδές και σαν επάγγελμα. Ποιος περίμενε ότι τα αυτοκίνητα και οι μηχανές θα τρέχουν με 200 έως και 300 χιλιόμετρα την ώρα και ότι οι υπολογιστές θα είναι το πιο βασικό μας αντικείμενο σε τόσους πολλούς και διαφορετικούς τομείς. (Πρόσφατα είδα στο σινεμά το BEOWULF, μια ταινία εξ ολοκλήρου ψηφιακή!)
Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι κλείνω την τηλεόραση, μ΄ένα άλλο ανοίγω το mini stereo μου και βάζω μουσική. Παίρνω το laptop και αρχίζω να γράφω...1η Δεκέμβρη 2007!

11.11.07

Αρρώστησα...

Αρρώστησα!
Αρρώστησα μπορεί να σημαίνει για έναν άνθρωπο που μένει μόνο του ότι θα μείνει στο κρεβάτι του κανά δυό μέρες, θα πάρει και μερικά φάρμακα και θα γίνει καλά, όταν μιλάμε φυσικά για ένα σινάχι με λίγο βήχα.
Αρρώστησα για μένα που μένω με την γιαγιά μου σημαίνει πολλά άλλα πράγματα! Πρώτα από όλα ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο μέσα στο σπίτι με όλη τη φροντίδα και την υπερβολή που διακατέχει την 80 χρονη γιαγιά μου. Κατά δεύτερον αναγκαστική συμβίωση 48 ώρες χωρίς διέξοδο.. και κατά τρίτον κοινωνική κριτική...
Η ιστορία έχει ως εξής : Σχολάω από την δουλειά Παρασκευή μεσημέρι στο μαύρο μου το χάλι, πάω σπίτι, και σκέφτομαι να κάτσω μέσα κάποιες ώρες παραπάνω, ενόψει του Σαββατοκύριακου για να μπορέσω να αναρρώσω. Λογάριαζα όμως χωρίς τον «Ξενοδόχο» :
- Εχουμε λίγο φιδέ να κάνω μια σούπα να φάω ;
- Τι να σε κάνει το φιδέ; θα σου κάνω εγώ μία κοτόσουπα!
- Όχι δεν θέλω, θα κάνω μόνη μου κάτι ελαφρύ να τσιμπήσω.
- Μέχρι να ξεντυθείς εγώ θα σου έχω ετοιμάσει κοτόσουπα...
Γυρίζω και βλέπω την γιαγιά μου να βγάζει από την κατάψυξη δύο μπούτια μεγαλύτερα από τα δικά μου!!
- Γιαγιά τι είναι αυτά ;
- Κότα!
- Λίγο νταρντάνα για κότα, αποκλείεται με τόσο μεγάλα μπούτια!!
- Κότα είναι ! (επιμένει)
- Καλά δεν μεγάλωσα και σε κοτέτσι, αλλά τα μπουτάκια της κότας μπορώ να τα ξεχωρίσω από αυτά εδώ που δεν χωράν καν στην κατσαρόλα!
- Ωχ μωρή καημένη τι σε πειράζει; Ήταν λίγο μεγαλούτσικια, να φας σούπα δεν θέλεις;
- Ναι, σίγουρα θέλω να φάω, αλλά όχι άνθρωπο! Μήπως είναι της διπλανής ;! (Γελάω ενώ περιμένω να πάρω απάντηση τι είδους ζώο επρόκειτο να μου μαγειρέψει)
Σκυλί μαύρο η γιαγιά μου, επιμένει πως είναι κότα και κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να γίνει η πράξη της σούπας μη αναστρέψιμη.
- Γιαγιά, άκουσέ με, εσύ μπορεί να επιμένεις ότι είναι κότα, αλλά δεν είναι, αν δεν μου πείς τι είναι εγώ αυτό δεν το τρώω, θα κάνω φιδέ! (ανοίγω το ντουλάπι και βγάζω το φακελάκι)
- Εντάξει! Τι κότα, τι γαλοπούλα, τώρα το θυμήθηκα!
- Όχι γιαγιά μου το ήξερες τόση ώρα...
- Εγώ γιαγιά είμαι, τώρα, που να θυμάμαι. (Νάτο και το Μάρθα Βούρτση στυλάκι. Όταν ξεκινάει αυτό τα λόγια είναι περιττά τι πρόκειται να επακολουθήσει)
Μέχρι να γυρίσω στην κουζίνα μετά από ένα γρήγορο ντουζάκι όλα είναι αγνώριστα!!
Στην κουζίνα η κότα γαλοπούλα έτοιμη σερβιρισμένη στο τραπέζι (το ανήσυχο πνεύμα της γιαγιάς μου δεν μαγειρεύει σε κατσαρόλα αλλά σε χύτρα!) δεξιά ήταν μία σαλάτα μπρόκολα-λεμόνι και αριστερά ένα ποτήρι χυμό πορτοκάλι-λεμόνι. Τα αποκαλώ έτσι γιατί φυσικά όλα ήταν σκέτα ΛΕΜΟΝΙ!
Η γιαγιά μου πιστεύει ότι το λεμόνι κάνει καλό. Έτσι όλο το Σαββατοκύριακο κόντεψα να πάθω υπόταση από τα, χωρίς υπερβολή, 5 κιλά λεμόνια που έφαγα!!
- Γιαγιά έβαλες πολύ λεμόνι και είναι όλα κατάξινα!
- Άρρωστη είσαι, πως θα γίνεις καλά, χρειάζεσαι βιταμίνες, το λεμόνι κάνει καλό! Τρώγε και μην μιλάς!
- Μα μου ΄χουν γυρίσει τα μάτια ανάποδα!
- Δεν πειράζει, θα γίνεις καλά!
- Ναι, αλλά θα είμαι αλλήθωρη μετά!..
- Ποιος σε φταίει; Να μην έκανες μπάνιο και έβγαινες έξω! (Έβγαλε και το πόρισμα η Δόκτωρ Ρούθ)
- Δεν έκανα μπάνιο και βγήκα έξω ! (Γαμώτι έτσι έγινε αλλά δεν τολμάω να το πώ!)
Χτυπάει το τηλέφωνο. «Saved by the bell» λέω χωρίς να ξέρω.
- Ναι, εδώ είμαι, όχι δεν θα έρθω αύριο, η Δέσποινα είναι άρρωστη, θα κάτσω, μαζί της μην πάρει τους δρόμους και γίνει χειρότερα.
Ωχ, αυτό που μόλις άκουσα, ήταν χαρακιά στην καρδιά! Όλα μου τα όνειρα για ένα ήσυχο απογευματινό cocooning εξανεμίστηκαν αμέσως.
- Γιαγιά πήγαινε εσύ όπου θέλεις, δεν πειράζει, μου έκανες και σούπα, εγώ θα κάτσω εδώ στο κρεβάτι να βλέπω DVD.
- Δεν φτάνει που σε περιποιούμαι στην ηλικία μου (ξανά η ηλικία) θέλεις να φύγω και από πάνω! Δεν πάω πουθενά, εσύ εδώ μόνη σου, είσαι ικανή να πεθάνεις. Δεν ξές εσύ. Εγώ θα δείς θα σε κάνω καλά!!
- Γιαγιά μην υπερβάλουμε, θα πάρω ένα depon θα πιώ και ένα τσάι και αύριο θα είμαι περδίκι.
Τι; Θα πάρεις φάρμακα για ένα συνάχι; Τι χαζά είναι αυτά! Τίποτα δεν έχεις, μια χαρά είσαι. Θα σου κάνω εγώ ένα γιατρικό, πότε θα γίνεις καλά χαμπάρι δεν θα πάρεις.
Την βλέπω ανοίγει το ντουλάπι, βγάζει την ζάχαρη, πετάει μια κουταλιά πάνω στο μάτι της κουζίνας και το ανάβει.
- Έλα εδώ γρήγορα, βάλε το κεφάλι σου από πάνω και πάρε βαθιές εισπνοές!!
- Πλάκα μου κάνεις! Δεν κάνω τέτοιες βλακείες, πάω να ξαπλώσω.
- Εμένα έτσι με έκανε η μάνα μου όταν ήμουν μικρή και γινόμουν καλά!
- Πριν από 80 χρόνια, άσε με να πιστεύω ότι η ιατρική έχει προχωρήσει λιγουλάκι!
Πάω στο κρεβάτι μου και από πίσω έρχεται η γιαγιά μου μ΄έναν κουβά καυτό νερό!!
- Γιαγιά που τον πας τον κουβά ;
- Για σένα τον έφερα. Έλα, βάλε λίγο μέσα τα πόδια σου, θα σου τραβήξει το κρύωμα!
- Γιαγιά το νερό όχι απλώς βράζει αλλά κοχλάζει!!
- Έλα υπερβολική όπως πάντα, βάλε λίγο την φτέρνα και μετά όλο το πόδι μέσα μέχρι να πεις κύμινο θα έχεις συνηθίσει την θερμοκρασία!!
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί με πείθει στα περισσότερα!! Αφού το είδα το νερό να βγάζει ατμούς!
- Καλά, αλλά φέρε λίγο κρύο νερό, να το αραιώσω, αν είναι πολύ καυτό.
- Εντάξει, μου λέει και το βλέμμα της είναι καρφωμένα στα πόδια μου.
Δεν τολμάω η καημένη να βάλω την φτέρνα και νιώθω ήδη το κάψιμο από κάτω.
- Καίει, πολύ, φέρε λίγο κρύο.
Με μια γρήγορη κίνηση μου πιέζει τα πόδια μέσα στο νερό !
- Βάλτα λίγο μέσα να το συνηθίσεις πρώτα!!!
Την τσιρίδα που ακολούθησε δεν μπορώ να σας την περιγράψω..
- Καλά είναι δυνατόν?!!!! Έχω πάθει σίγουρα εγκαύματα Α΄ βαθμού!!!! Φύγε, δεν θέλω τίποτα άλλο!
Παίρνω ένα χαρτομάντιλο και φυσάω την μύτη μου. Σε κλάσματα δευτερολέπτου η γιαγιά έχει φύγει και έχει ξαναγυρίσει με ένα χαρτί υγείας στα χέρια της.
- Να πάρε αυτό!! Άσε τα χαρτομάντιλα!! (Η οικονομία πάνω απ΄όλα)
- Μήπως να πάρω κανά μαντήλι να φυσάω την μύτη μου και μετά να το πλένουμε, να το στεγνώνουμε και μετά να το ξαναχρησιμοποιώ;;
- Καλά λες! Είδες; Και πέταξα όλα τα μαντήλια του παπού σου!!
- ΓΙΑΓΙΑ!!! Δεν είναι δυνατόν αυτό που ζώ! Φύγε σε παρακαλώ θέλω να ξαπλώσω.
- Καλά αλλά βάλε λίγο το θερμόμετρο να δούμε αν έχεις πυρετό!
- Δεν βάζω τίποτα, θα ξαπλώσω και όταν ξυπνήσω βλέπουμε.
Όταν μετά από λίγο, καθώς έβλεπα τηλεόραση, έκλεισα τα μάτια μου, αισθάνθηκα, να σηκώνεται ελαφρά το μπράτσο μου και ένα κρύο γυάλινο αντικείμενο να μπαίνει στην μασχάλη...
- Κοιμήσου εσύ, εγώ θα περιμένω 10 λεπτά να δώ αν έχεις πυρετό!...
Την άλλη μέρα, πίστευα ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, διαψεύστηκα όμως και σ΄αυτό. Οι φίλες της γιαγιάς μου, έμαθαν τα «νέα» και παίρναν μία μία τηλέφωνο δίνοντάς μου η κάθε μία ξεχωριστά και από μία συμβουλή! Στο τέλος κλείναν το τηλέφωνο λέγοντας «άντε περαστικά και του χρόνου διπλή» ..!! Είναι δυνατόν ;! Αυτό που κολλάει ποτέ δεν κατάλαβα...
Μ΄αυτά και με άλλα πολλά, πέρασε το Σαββατοκύριακο παρέα με την πολυαγαπημένη μου γιαγιά. Τώρα αν θα ξανακάνω μπάνιο και θα βγώ έξω, θα το σκεφτώ πολύ πριν το κάνω!!

9.10.07

Στη γιαγιά μου με αγάπη...

Νομίζω, ότι τις Κυριακές τελικά, έχω περάσει από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου στο σπίτι…πάντα με την γιαγιά μου.
Είναι από τους ανθρώπους που δύσκολα συναντάς πολλούς απ΄αυτούς στη ζωή σου. Άνετα θα την χαρακτήριζα ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Για παρά πολλά πράγματα που έχει κάνει στη ζωή της από μικρό παιδί μέχρι και σήμερα στην ηλικία των 80!!
Είναι ένας άνθρωπος του δημοτικού (μέχρι 3η τάξη πήγε) που όταν την σταμάτησαν οι γονείς της από το σχολείο, ο δάσκαλος φώναζε ότι αυτό είναι έγκλημα γιατί μπορούσε να πάει πολύ μπροστά. 16 χρονών παντρεύτηκε το ομορφόπαιδο, το λεβεντόπαιδο του άλλου χωριού, και αυτό γιατί το ήθελαν οι γονείς. Ο πατέρας του παππού μου την είδε που όταν τελείωνε το μαγείρεμα έσβηνε τα ξύλα και τα χρησιμοποιούσε την επομένη μέρα και τη θεώρησε «καλή νοικοκυρά». Αν μη τι άλλο, ξύλα υπήρχαν άπειρα εκείνη την εποχή.
Ο παππούς μου παιδί ορφανό από μάνα μεγάλωνε με 2 μεγαλύτερα αδέρφια, και τον πατέρα του, ο οποίος θεωρούσε ότι το παιδί του χρειαζόταν μία σωστή γυναίκα να τον στρώσει… Άσχετα αν ο έρωτάς του ήταν μια γειτόνισσα που φορούσε κοκκινάδι στα μάγουλα και κραγιόν στα χείλη. Δεν ήταν κρυφό, η γιαγιά το ήξερε αυτό και έλεγε : «Τι κι αν την ήθελε; Οι άντρες αυτές τις παρδαλές γυναίκες τις θέλουν μόνο για να περάσουν καλά!»
Κωλοπετσωμένη Πόντια λοιπόν! Ήρθε νιόπαντρη 16 χρόνων με τον άντρα της μόνο, στη Θεσσαλονίκη. Άνοιξαν ένα καφενεμεζεδομάγαζο σε μια παράγκα που έστησε ο παππούς και δούλευαν μαζί πρωί – βράδυ να βγάλουν το ψωμί τους. Φυσικά μέσα στο χρόνο ήρθε και το παιδί. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι την θέση του παππού στο μαγαζί την πήρε ο πατέρας του γιατί αυτόν τον πήρανε φαντάρο για 4 χρόνια!! Η γιαγιά δούλευε πρωί-βράδυ μαζί με το μωρό αγκαλιά μέσα σ΄ένα χώρο που κυκλοφορούσαν μόνο άντρες και συνήθως μεθυσμένοι. Κάποια στιγμή μόνη και ανυπεράσπιστη της γκρέμισαν την παράγκα και η γιαγιά στράφηκε αλλού για δουλειά. Έπλενε σκάλες, ρούχα από «πρόστυχες» και καθάριζε σπίτια ως αργά το βράδυ όπου πήγαινε να πάρει το παιδί της από το «Άσυλο» (Δημόσιο Παιδικό Σταθμό) πεινασμένο, λερωμένο, φοβισμένο. Περπατούσε κάθε πρωί 40 λεπτά με τα πόδια, στις 5 το πρωί, το άφηνε μ΄ένα κουλούρι και το έπαιρνε στις 5 το απόγευμα. Χωρίς κανένας να το «αλλάξει» ή να το ταϊσει. Και μια φορά το 3μηνο και αν, έπαιρνε το στρατιωτικό φορτηγό την Κυριακή το πρωί μαζί μ΄όλους του φαντάρους έσφιγγε το παιδί πάνω στο κόρφο της και έκανε ένα ταξίδι 3-4 ωρών για να δει τον παππού 1 ώρα στο επισκεπτήριο.
Ο παππούς κάποια στιγμή τελείωσε το στρατό και εκεί που πήγε η γιαγιά να χαλαρώσει λέει στον άντρα της να αγοράσουν τον καφενέ. Το θηρίο είχε καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια που ο παππούς ήταν φαντάρος να βάλει στην άκρη λίγα χρήματα, όσο για μια προκαταβολή. Δεν πρόλαβε να χαρεί και έφυγε ο παππούς στα βουνά για άλλο 1½ χρόνο. Βασιλικοί και κομμουνιστές, ανταρτοπόλεμος, ανάγκασαν τον παππού μου (τον πιο φιλότιμο άνθρωπο του κόσμου, να φιλοξενήσει για 1 βράδυ ένα μακρινό συγγενή φίλο φίλου «κυνηγημένο» στο σπίτι του) να πει την γιαγιά μου ότι πάει για κατσίκι στο χωριό…και να γυρίσει μετά από 1½ χρόνο. Η γιαγιά φυσικά το κατάλαβε μετά από 1 μήνα ότι δεν πήγε για κατσίκι, αλλά ότι κρύφτηκε στα βουνά, γιατί άρχισαν και οι «περίεργες» επισκέψεις στο σπίτι. Πάλι μόνη! Μετά από 1 χρόνο και κάτι κατάφερε να μάθει που βρίσκεται ο παππούς από διάφορα στόματα. Μέχρι τότε δεν ήξερε καν αν ζει ο άντρας της. Κάπως «περίεργα» φαντάζομαι επικοινώνησε μαζί του και τον έπεισε να γυρίσει και να παραδοθεί. Ο παππούς γύρισε, παραδόθηκε αλλά τον βάλαν φυλακή, τον έδερναν κάθε μέρα, τον έκαναν φάλαγγα…να μαρτυρήσει και η γιαγιά πηγαινοερχόταν κάθε μέρα. Για άλλη μια φορά, έδωσε λύση στο πρόβλημα. Με τις «γνωριμίες» της από το καφενείο και τα σπίτια που καθάριζε (γνωρίζοντας την γυναίκα του Διοικητή της Αστυνομίας και έχοντας τον σεβασμό όλου του κόσμου που συναναστρεφόταν μαζί της για το ήθος της) κατάφερε να παρακαλέσει και να τον βγάλουν. «Φιλούσα κατουρημένες ποδιές» τα λόγια της γιαγιάς μου «…για να βγάλουν τον άντρα μου από τη φυλακή!».
Αυτή είναι η γιαγιά μου. Γυναίκα σκληρή, με πείσμα. Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι δούλευε ενεργά μέχρι τα 79 !!! Κρατούσε μαγαζί, όχι αστεία. Αυτή η γυναίκα του Δημοτικού! Έβγαλε δίπλωμα οδήγησης στα 65!! Τι να κάνω Δέσποινα ο παππούς σου δεν με πάει εκεί που θέλω!!!
Ανεξάρτητη.
Μετά από όλα αυτά και άλλα πολλά που χρειάζονται πολλές ώρες να εξιστορώ φτάνουμε στο σήμερα!
Η γιαγιά, μέρα γενεθλίων της, μας έχει οικογενειακώς τραπέζι έξω. Εγώ σηκώνομαι κάνω το τσαγάκι μου, βάζω τη μουσικουλίτσα μου και την «πέφτω» για χουζούρι! Έλα μου όμως που η γιαγιά δεν μπορεί να βλέπει τους άλλους να κάθονται, αρρωσταίνει! Βρίσκει άπειρα πράγματα να σε βάλει να κάνεις παρά να σε βλέπει να ξαπλώνεις. Έρχεται λοιπόν με βλέπει και μου λέει :
- Δέσποινα θέλω να μου αλλάξεις το σκοινί που κρεμάω τα ρούχα στο μπαλκόνι.
- Όχι τώρα γιαγιά, όταν σηκωθώ να ντυθώ, λίγο πριν φύγουμε (υπόψη ότι είμαστε στο ισόγειο και το μπαλκόνι μας είναι πάνω σε κεντρικότατο δρόμο της Θεσ/νίκης)
- Τώρα θέλω! Σήκω, πόση ώρα θα κοιμάσαι ;
- Δεν κοιμάμαι, προσπαθώ να χαλαρώσω. Μετά, όταν ντυθώ.
- Από τι να χαλαρώσεις ; Έσκαβες ; Βάλε την ρόμπα μου για 2΄!
- Να χαλαρώσω από σένα γιαγιά μου που μου τσακίζεις τα νευράκια μου κάθε Κυριακή πρωί, ζητώντας μου συνέχεια ότι σου έρθει στο μυαλό!
- Θ΄ανέβω μόνη μου στην καρέκλα και θα πέσω!
- Ανέβα και πέσε! Εγώ δεν σηκώνομαι και δεν βγαίνω έτσι έξω!
- Σιγά τι θα σου πούν; Κλεμμένα τα έχεις αυτά που φοράς; Δεν βλέπεις εγώ πως βγαίνω;
- Εσύ είσαι 81 χρονών…
- Δέσποινα έγινες περίεργη το ξέρεις ; Άμα πέσω και μείνω στο κρεβάτι, εσύ θα με φροντίζεις…
Νάτος και ο εκβιασμός! Αρχίζει και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Νιώθω τα μηνίγγια μου να χτυπάν σαν τρελά. Ακούω σέρνει μια καρέκλα. Κατεβάζω «καντήλια». Μουρμουρίζω μέρα που είναι…δεν είμαι και αναίσθητη. Σηκώνομαι και πάω προς το παράθυρο και τι βλέπω; Την γιαγιά μου στις επικίνδυνες αποστολές ! Έχει πάρει μια πιρούνα, μια πένσα και ένα σφυρί. (Δεν ξέρω για ποιο λόγο). Τα έχει βάλει δεξιά και αριστερά στις τσέπες της ρόμπας της σαν τον Μπόμπ τον Μάστορα. Στο στόμα της κρατά το σκοινί με τα δόντια και προσπαθεί να ανέβει σε μια καρέκλα η οποία κουνιέται γιατί είναι μισή στο πεζουλάκι και μισή στον αέρα!
Ανοίγω το παράθυρο και φωνάζω:
- Περίμενε, γαμώ τη τρέλα μου, ντύνομαι και βγαίνω…

9.9.07

Καλοκαιρινή "ξεραϊλα"

2-9-07

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα να με κουράζει τόσο πολύ η ζέστη! Φέτος το καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολο. Νόμιζα ότι το θερμόμετρο έχει κολλήσει στους 35ο C, κι αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων. Τα 40άρια μας απειλούσαν τουλάχιστον κάθε 2 εβδομάδες, έτσι ώστε να εκτιμήσουμε καλύτερα τις προηγούμενες χαμηλότερες θερμοκρασίες με την τρελή διαφορά των 3-4 βαθμών.
Σκέφτομαι ότι η φύση θα πρέπει να κατάλαβε πόσο αχάριστοι είμαστε και μας έδωσε την ευκαιρία να το συνειδητοποιήσουμε για μία μέρα ολόκληρη μέσα από την φοβερή θερμοκρασία των 45ο C και άνω.
Δεν θα ξεχάσω εκείνη την μέρα γιατί όταν αναγκάσθηκα να βρεθώ στο δρόμο το μεσημέρι, γυρνώντας στο σπίτι μου από την δουλειά, είδα σ΄ένα θερμόμετρο του δρόμου 48ο C!!! Η λογική μου αρνιόταν να πιστέψει κάτι τέτοιο, παρόλο που ένιωθα να καίγονται τα πόδια μου από την λάβα του δρόμου, και το πρόσωπό μου και τα χέρια μου (που ήταν πιο εκτεθειμένα) όχι μόνο κάτω από τον ήλιο αλλά και στην σκιά.
Χωρίς μέσα σ΄όλα αυτά να αναφέρω τον σύμμαχο του κακού, την υγρασία.
Άλλο κορυφαίο συναίσθημα. Νιώθω το σώμα μου να κολλάει ολημερίς και ολονυκτίς περισσότερο από 70 μέρες τώρα, μ΄ ένα μικρό διάλειμμα των 5΄ μετά από ένα δροσερό ντουζάκι. Και το πιο περίεργο απ΄όλα το μαλλί μου, που από ίσιο μ΄ένα ελαφρύ «σπάσιμο» έγινε σγουρό με μεγάλες μπούκλες.
Φυσικά δεν τολμώ να σκεφτώ με τις χιλιάδες εκτάσεις που κάηκαν φέτος το καλοκαίρι, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες που μας περιμένουν απ΄εδώ και πέρα.
«Στεγνή» λοιπόν και «ξεραμένη» απ΄όλο το καλοκαίρι ξύπνησα σήμερα από τον ήχο της έντονης βροχής έξω από το παράθυρό μου.
Κατακλεισμός για λίγα λεπτά. Ο δρόμος σχημάτισε το πρώτο «ποταμάκι» που δεν πρόλαβε να καταλήξει σε κάποιον υπόνομο μια κι η δίψα του ήταν τόση ώστε να απορροφήσει όλα τα νερά και μέσα σε λίγα λεπτά από το σταμάτημα της βροχής να υπάρχει η γνώριμη τόσο καιρό ξεραϊλα.
Έχει περάσει 1 ώρα από την έντονη νεροποντή και τίποτα δεν την θυμίζει. Μόνο λίγα συννεφάκια που κρύβουν τον ήλιο. Κάτι είναι κι αυτό!

7.8.07

Αντιθέσεις...

Έχω ανοίξει το παράθυρό μου διάπλατα για να αφήσω το φως του φεγγαριού να μπεί μέσα. Αύριο έχει Πανσέληνο. Αν και είναι 11.30 το βράδυ η θερμοκρασία είναι αρκετά ανεβασμένη. Λούστηκα πριν 20΄ και το μαλλί μου το αισθάνομαι ήδη στεγνό. Μένω στο κέντρο της πόλης, οπότε η φασαρία των αυτοκινήτων ακόμα δεν έχει καταλαγιάσει, αισθάνομαι την μυρωδιά του καυσαερίου να ανακατεύεται με τα σκουπίδια που έχουν σχηματίσει βουναλάκι έξω από τον κάδο. Το φεγγάρι το βλέπω μετά βίας να ξεπροβάλλει από την απέναντι 8όροφη πολυκατοικία. Σε λίγο πρέπει να πέσω για ύπνο, γιατί αύριο έχω πρωϊνό ξύπνημα και αρκετή δουλειά να με περιμένει. Γελάω μόνη μου και σκέφτομαι :
Εχθές ήμουν φιλοξενούμενη σ΄ένα σπίτι στην Χαλκιδική μέσα στο δάσος! Μπροστά μου στο 1 χλμ φαινόταν η θάλασσα. Τέτοια ώρα φορούσα μπουφανάκη γιατί κρύωνα και το μόνο που άκουγα ήταν διάφορα έντομα και πουλιά της νύχτας. Καθόμουνα ανέμελη και χάζευα το φως του φεγγαριού να χύνεται πάνω στη θάλασσα και μύριζα το άρωμα των πεύκων που με περιστοίχιζαν. Ήμουν τόσο ήρεμη και καμία σκέψη δεν ενοχλούσε το μυαλό μου για την αυριανή μέρα. Είχα χαθεί μέσα στο χρόνο και απολάμβανα.
Παίρνω το κινητό μου και βάζω ξυπνητήρι…ίσως το άλλο Σαββατοκύριακο πάλι να είμαι ξανά τυχερή …

26.6.07

ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ

Κάπου βρήκα έναν αρχαίο σανσκριτικό ύμνο που έλεγε:
"Το χθές δεν είναι παρά ένα όνειρο και το αύριο ένα όραμα. Το σήμερα όμως, αν το ζήσεις, κάνει κάθε χθές όνειρο ευτυχίας και κάθε αύριο ένα όραμα ελπίδος. Πρόσεξε λοιπόν την ημέρα τούτη! Αυτός είναι ο χαιρετισμός της αυγής."

Και το συνδύασα με την μόνη ατάκα που κράτησα από το ΠΑΡΑ 5 στο τελευταίο του επεισόδιο (ολο και όλο ειδα 10αριά) :
Κανείς δεν μπορεί να κερδίσει το θάνατο, μπορείς όμως να κερδίσεις τη ζωή!

Eπίσης τώρα που το σκέφτομαι παρόμοιο υπήρχε και στο έργο "Ο Κυκλος των χαμένων ποιητών" :
"Άδραξε την μέρα!"(Seize the day)

Να μια καλή πρόκληση. Στείλτε μου έργα και ατάκες με παρόμοιο νόημα. Μπορεί να έχω χάσει κάτι καλό.

18.6.07

Κλαίων, ο Ισοκράτης

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθει το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία..."

Αφιερωμένο στους καινούργιους μου γείτονές (στον 1ο όροφο), που την προηγούμενη εβδομαδα 4.30 τα ξημερώματα γελούσαν, παίζαν μουσική και κυνηγιώντουσαν μέσα στο σπίτι ΤΟΥΣ!

20.5.07

Ζητούμε Πόλεμο....

Κυριακή πρωί, 9.45 π.μ. Τρελή βροχή εδώ και 3 μέρες. Ο καιρός δηλαδή σε προδιαθέτει για ύπνο, ειδικά μετά από ξενύχτι Σαββάτου. Ποιός όμως μένει σε πολυκατοικία 40 ετών στο Κέντρο της πόλης και μπορεί ν΄απολαμβάνει τις χαρές του Σαββατοκύριακου όπως αυτός τις θέλει ;
Εγώ, για παράδειγμα, χωρίς υπερβολή τα τελευταία 4 χρόνια, από τότε δηλαδή που οι διπλανοί μου, ένα ζευγάρι από την Γεωργία έκανε 2 κοριτσάκια δίδυμα, κάθε Σαββατοκύριακο πέφτω να κοιμηθώ μόνη μου και ξυπνάω…με οικογένεια!
Τα πρώτα 2 χρόνια κοιμόμουν ελάχιστα το ΣΚ. Τα μωρά ξυπνούσαν διάφορες ώρες και στρίγκλιζαν. Οι γονείς τους έτρεχαν πανικόβλητοι για να τα ηρεμίσουν φωνάζοντας πάνω στον πανικό τους μια ελληνικά και μια ρώσσικα. Φυσικά δεν ξέρω πώς και πότε κατάφερναν κάτι, γιατί εγώ 1-2 δεν άντεχα και εξαφανιζόμουν από πολύ πρωί από το σπίτι ψάχνοντας να βρώ διάφορα πράγματα να κάνω.
Έτσι ώστε, αν τύχαινε να ξενυχτίσω κάποιο Σάββατο, παρακαλούσα μέχρι να με πάρει ο ύπνος του καλό Θεούλη, τους 12 Θεούς του Ολύμπου, τον Βούδα, τον Αλλάχ και όποιον άλλον θυμόμουν εκείνη τι στιγμή ελπίζοντας να με βοηθήσει, το πρωινό της Κυριακής να καταφέρω να κοιμηθώ κανά 2 ώρες παραπάνω.
Τίποτα! Καμιά βοήθεια από πουθενά …
Το τρίτο χρόνο τα δίδυμα άρχισαν να βλέπουν στην τηλεόραση παιδικές εκπομπές και συγκεκριμένα τα «ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ». Τα πιτσιρίκια μες την τρελή χαρά τους, τραγουδούσαν κάθε Κυριακή από τις 8.30 το πρωί Στρουμφάκια, Candy Girls και άλλα τέτοια παιδικά. Εγώ ξυπνούσα για κάποιο διάστημα μ΄ένα τραγούδι ΗΙΤ «Ο.Κ. ΟΚΙ DOGY» το οποίο παιζόταν πάνω από 3-4 φορές κάθε φορά. Αργότερα έμαθα από τον ανηψιό μου ότι τα ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ κυκλοφορούσαν και σε CD, οπότε, ακόμα και αν τελείωνε η εκπομπή, το βασανιστήριο συνεχιζόταν σ΄όλη την διάρκεια της ημέρας.
Εκεί μου ήρθε μια σατανική ιδέα!! Μια που οι διπλανοί, είχαν γίνει πλέον «οικογένειά» μου, να μάθω στις μικρές αδελφούλες μου ν΄ακούν και λίγη καλή μουσική….
Άφησα κατά μέρος, τους καλούς μου τρόπους συμπεριφοράς και ξεκίνησα να «παίζω» και εγώ στη διαπασών τις μουσικές μου.
Τους έμαθα πολλά πράγματα, από light έως Hard Rock, Jazz, Blues, Ethnik, Abient, Industrial, και γενικά οτιδήποτε ευχαριστούσε τα αυτιά μου.
Δεν ξέρω βέβαια τι κατάφερα γιατί από τότε ακούγονται μόνο οι μουσικές μου και όχι μόνο στους διπλανούς αλλά σχεδόν σ΄ολόκληρη την πολυκατοικία.
Και έτσι φτάνουμε στη σημερινή, βροχερή μέρα, που στους περισσότερους προκαλεί ηρεμία, νωχελικότητα και ίσως κάποιες τάσεις Cocooning, ΕΚΤΟΣ από τον διπλανό μου όπως αποδείχτηκε.
Ο καιρός, μάλλον, του προκάλεσε έντονα συναισθήματα ξεχασμένου πατριωτισμού και από τις 9 το πρωί, αυτής της βροχερής Κυριακής ξύπνησα με Καλαματιανά, Τσάμικα, Βλάχικα, ιτιά ιτιά κ.α. δημοτικά τραγούδια.
Θυμήθηκα ένα παιχνίδι που παίζαμε στο σχολείο όταν πήγαινα δημοτικό. Τα αγόρια από την μια πλευρά πιασμένα χέρι χέρι να φωνάζουνε «Ζητούμε Πόλεμο»…και τα κορίτσια από την άλλη να απαντάνε «Και εμείς Ειρήνη»….
Χαμογέλασα!
Τέντωσα το χέρι μου πάνω από το κεφάλι μου και πάτησα το «play». Μέσα είχα ένα CDακι του Yann Tiersen. Ότι πρέπει σκέφτηκα για να συνεχίσω να αναπολώ παλιές καλές στιγμές του παρελθόντος! Άντε και στο τσακίρ κέφι λίγο αργότερα να συνεχίσω με το «Doo-bop» του Miles Davis να παίζει…
-«Ζητούμε Πόλεμο»….

18.5.07

Οι "αλήθειες" του δρόμου 2




Οι πιο πάνω φώτο "μοστράρουν" στους τοίχους του Δημοτικού Σχολείου της γειτονιάς μου...

Οι "αλήθειες" του δρόμου...

2.5.07

Συνήθως Συνηθίζουμε τη Συνήθεια

Η συνήθεια!
Μια λέξη με πολύ νόημα. Πόσα πράγματα γίνονται χάρη στη συνήθεια τελικά ΑΝ όχι όλα; Τα περισσότερα ίσως.
Η ομορφιά συνηθίζεται, το ίδιο και η ασκήμια.
Το κρύο, η ζέστη συνηθίζεται από ένα σημείο και μετά.
Η μοναξιά, ο κόσμος, η ησυχία, η φασαρία.
Η αγάπη, το μίσος.
Αντιφατικές έννοιες, μα όλες συνηθίζονται. Κάπως, κάποτε, αλλά συνηθίζονται.
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα πράγματα έχω συνηθίσει στη ζωή μου.
Νομίζω όλα.
Σε κάθετι που έχεις συνηθίσει νομίζω ότι το παίρνεις σαν δεδομένο ότι έτσι θα είναι για πάντα.
Συνήθισα δηλαδή να κάνω ένα τρόπο ζωής Χ. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να το αλλάξω. Γιατί τελικά ούτε η συνήθεια μπορεί να είναι μόνιμη! Τότε θα μπώ στην διαδικασία χωρίς να μου πολυαρέσει στην αρχή να κάνω κάτι άλλο μέχρι που θα συνηθίσω και θα μου φαίνεται φυσιολογικό το κάτι καινούργιο που θα αλλάξει το παλιό.
Εντάξει το ότι συνηθίζεις κάτι, δεν σημαίνει ότι σου αρέσει κι όλας.
Απλώς μπορείς να το ανεχθείς. Μπορείς να το υπομένεις. Μπορείς να το ζείς.
Τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η συνήθεια είναι μια διεργασία του μυαλού που άλλοτε σε «αναγκάζει» να κάνεις κάποια πράγματα και άλλοτε (πριν ή μετά από χρόνια) όχι.
Γιατί μετά την συνήθεια έρχεται άλλο συναίσθημα. Είναι αυτό το συναίσθημα που λέει στην «συνήθεια» ότι μάλλον ήρθε το τέλος της. Εγώ αυτό το συναίσθημα το αποκαλώ «μπούχτισμα». Είναι το μπούκωμα των συναισθημάτων γύρω από μία συνήθεια.

30.4.07

"8a to po sti mama mou"


Auto to alogaki otan piga na to bgalo fotografia itan kefali me kefali me tin mama tou. Molis me antilif8ike mallon eniose apeili i amixania kai gyrise anapoda. Parola auta to moro-alogaki paramenei xaritomeno! Symfoneite;

16.4.07

Λίγο ακόμα…

Το κρεβάτι έχει πάρει το σχήμα του σώματός μου. Είναι καιρός να σηκωθώ. Δεν μπορώ, θέλω να κρατήσω αυτή την αίσθηση λίγο ακόμα. Δηλαδή εδώ και 2 ώρες νομίζω ότι θα σηκωθώ στα επόμενα 5΄ και όλο μου δίνω παράταση… λίγο ακόμα…

Ξαναφέρνω στο μυαλό μου τις προηγούμενες μέρες. Πάσχα τέλος. Νηστεία τέλος, φαγοπότια τέλος. Τι έμεινε ; Αυτό το χουζούρι στο κρεβάτι να θυμίζει για λίγο ακόμα…το τέλος των διακοπών.

Συννέφιασε …τέλος κι ο ήλιος…τελευταίο κομμάτι στο CD … «Το Ταξίδι Μιας Νότας» (του Λάντσια) παίρνει το τέλος της… Σημάδι σκέφτομαι ότι τα επόμενα 5΄ θα είναι και τα τελευταία…

«- Καλά δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να κοιμάσαι όλη μέρα;» η τσιριχτή φωνή της γιαγιάς μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα. «Άντε σήκω 5 πήγε η ώρα…(υπερβολική και αγχώδης η γιαγιά μου όπως πάντα …) δεν θα φας; … δεν θα σιδερώσεις τα ρούχα σου;… Έλα να με βοηθήσεις να σηκώσω το πάπλωμα…όταν φύγεις πάρε και τα σκουπίδια…».

Αυτό ήταν !!

Βροχή ερωτήσεων και απαιτήσεων.

Πρέπει να σηκωθώ και να εξαφανισθώ! Βάζω ότι έχω μπροστά μου, βαψίματα και άλλες τέτοιες πολυτέλειες, τις αφήνω… Μέσα σε 3΄ παίρνω τα σκουπίδια και τα κλειδιά και κλείνω την πόρτα… Η ώρα είναι 2.30, η καλύτερη ώρα για μια βόλτα και ένα «καφεδάκι» στην παραλία, εκεί θα μπορέσω να συνεχίσω κάτω από τον ήλιο αν ξαναβγεί, το τεμπέλικο χουζούρι μου λίγο ακόμα…

ΠΑΣΧΑ ΤΕΛΟΣ

Έχετε προσπαθήσει να βγείτε έξω μετά την Ανάσταση ;

Α! Είναι καταπληκτικά!!

1 πμ. Χριστός Ανέστη, Αυγά, Μαγειρίτσα, όλα έχουν τελειώσει. Το μόνο που μένει είναι ένα ποτάκι και ύπνο!

Ραντεβού στο κέντρο. Τα πάντα κλειστά. 2 παρά τέταρτο, ο κόσμος αρχίζει δειλά δειλά να κυκλοφορεί. Τώρα ανοίγουν και τα μαγαζιά. Όλοι αγκαλιάζονται και φιλιούνται μόλις συναντιούνται και δίνουν ευχές ο ένας στον άλλο.

2 και τέταρτο. Επιτέλους θα το πιούμε αυτό το ρημάδι το ποτό. 5-6 μαγαζιά είναι ανοιχτά στην Θεσσαλονίκη και αρχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα γι΄αυτό και το ρημάδι το ποτό αργεί. Νιώθω σαν να παίζω σκάκι ένα πράγμα. Πρέπει να σκεφτώ κάθε μου κίνηση. Είμαι ένας απλός «στρατιώτης» μπορώ να προχωρήσω μόνο 2 βήματα μπροστά… Κάποια στιγμή έρχεται η σερβιτόρα και μπορώ να κάνω και μια κίνηση διαγώνια για να πάρω το ποτό μου. Πίνω μια γουλιά και σκέφτομαι πόσο «ωραία» μπορώ να πώ ότι πέρασα την επομένη. Χαμογελάω στην παρέα μου να μην καταλάβουν τις σκέψεις μου και μ΄αρχίσουν στο κράξιμο…Περίεργη μ’ ανεβάζουν περίεργη με κατεβάζουν. (Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί). Ώσπου αισθάνομαι κάποιος να μου πιάνει τον κώλο… Προσπαθώ να γυρίσω, αδύνατον! Στο μυαλό μου έρχεται η ατάκα του Χρόνη Έξαρχου από το έργο «Μια ελληνίδα στο χαρέμι»… «Φιλαράκι μην απλώνεται πολύ μην ακούσεις καμιά βαριά κουβέντα». Καταφέρνω να γυρίσω, κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά και βλέπω έναν τύπο να χαζογελάει…Δεν πας πιο εκεί; Του λέω. – Να πάω που; Γελάει! Θα σου λέγα τώρα αλλά μέρα που είναι το αφήνω. Τα χεράκια σου δεν τα βάζεις κάπου αλλού; Του λέω όσο πιο ευγενικά και χαμογελαστά μπορώ. – Να τα βάλω που; Ξαναγελάει. -Στο δικό σου κολαράκι του λέω και γελάω και εγώ!

Του φεύγει το χαμόγελο και φεύγει και από κει δίπλα.

- Παιδιά ελάτε πιο εδώ! Βρήκα λίγο χώρο ακόμα.:)

9.4.07

5.3.07

Τι τέλεια αίσθηση!!!

Τι τέλεια αίσθηση!!!
Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή μας που κρατάνε μερικά δευτερόλεπτα και σου δίνουν την αίσθηση της τελειότητας της ζωής! Πράγματα, απλά, καθημερινά. Για κάποιους ανύπαρκτα και ασήμαντα ακόμα. Για σένα όμως, δύναμη ζωής και λόγος να υφίστασαι. Εγώ έχω καταλήξει στα εξής :
Τέλεια αίσθηση Νο 1.
Είμαι όλη μέρα στη δουλειά. Προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Ακούω, μιλάω, βιάζομαι, αγχώνομαι να τα προλάβω όλα και κάποια στιγμή μετά από αρκετές ώρες τελειώνω. Το πρόγραμμα συνεχίζεται με άλλες εξίσου δύσκολες, κουραστικές και αγχωτικές καταστάσεις. Ώσπου κάποια στιγμή αργά το βράδυ, έχω τελειώσει με τα περισσότερα από αυτά που «έπρεπε» να κάνω, πριν πέσω κατάκοπη για ύπνο, μπαίνω στο μπάνιο να κάνω ένα ντουζάκι. Ανοίγω την βρύση και το καυτό νερό τρέχει με ορμή σε όλο μου το σώμα. Ατμοί γεμίζουν όλο το μέρος. Θολώνουν τα τζάμια και νιώθω μια αδυναμία να κάνω οποιαδήποτε κίνηση, για μερικά δευτερόλεπτα μένω ακίνητη και σκέφτομαι «Τι τέλεια αίσθηση!!!» …. Φυσικά μόλις παγώσει το νερό, τα έχω ξεχάσει όλα και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
Τέλεια αίσθηση Νο 2.
Είμαι όλη μέρα στη δουλειά, δεν έχω φάει τίποτε της προκοπής. Τίποτε σοβαρό που να ικανοποιήσει την αίσθηση της πείνας μου. Μετά από μερικές ώρες το στομάχι μου παραπονιέται, κάνοντας περίεργους θορύβους. Ώσπου κάποια στιγμή, αργά το απόγευμα, γυρίζω ξεθεωμένη από την πείνα και την κούραση στο σπίτι μου και ένα τεράστιο ζεστό πιάτο με το αγαπημένο μου φαγητό (μουσακά) με περιμένει και μου λέει «φάε με γρήγορα». Υπακούω, οι πρώτες μπουκιές φεύγουν γρήγορα χωρίς να το καταλάβω, προς το τέλος όμως, η απόλαυση αρχίζει να παίρνει κάποιες διαστάσεις. Σταματάω ανοίγω ένα μπουκάλι μπύρα και τρώω την τελευταία μου μπουκιά! Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω απανωτά 5-6 γουλιές.. Ανάβω ένα τσιγάρο… και σκέφτομαι «Τι τέλεια αίσθηση!!!»….
Τέλεια αίσθηση Νο 3.
Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Δουλεύω όλο το χρόνο. Δέκα ώρες την ημέρα. Οι ρυθμοί είναι γρήγοροι, οι υποχρεώσεις ατελείωτες, οι ευθύνες πολλές και η ξεκούραση ελάχιστη. Κάποια στιγμή έρχεται το καλοκαίρι και η περιβόητη ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΔΙΑΚΟΠΩΝ!! Έξω έχει 38 βαθμούς, είμαι δίπλα στη θάλασσα, κάτω από την ομπρέλα μου ξαπλωμένη πάνω στην πετσέτα μου. Ένα «ψιλό» αεράκι μου χαϊδεύει το σώμα. Ησυχία παντού το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος της θάλασσας από κάτι μικρά κυματάκια που σκάνε στην αμμουδιά. Κλείνω τα μάτια μου, νιώθω τον ήλιο που με καίει (έστω και κάτω από την ομπρέλα), το αεράκι να με χαϊδεύει, και το τραγούδι της θάλασσας φτάνει μέχρι τα αφτιά μου. Το μυαλό μου αδειάζει τελείως για μερικά δευτερόλεπτα φεύγω από την πραγματικότητα και σκέφτομαι «Τι τέλεια αίσθηση !!!»….
Τέλεια αίσθηση Νο 4.
Έχω ένα ανιψάκι 4 χρονών. Το λατρεύω!!! Ένα απόγευμα πηγαίνουμε να παίξουμε μαζί σε έναν παιδότοπο. Για κακή μου τύχη ο παιδότοπος έχει πάρτυ, που σημαίνει ότι δεν έχει 10 παιδάκια που έχει συνήθως αλλά πάνω από 30!! Παιδάκια ηλικίας από 2 έως 8 χρονών. Τρέχουν πανικόβλητα δεξιά αριστερά, τσιρίζουν, φωνάζουν, παίζουν μπουνιές, γελάνε δυνατά, κλαίνε, θέλουν την μαμά τους, 2 -3 γυναίκες αλλόφρονες προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα. Αδύνατον!! Έχουν περάσει 2 ώρες. Νιώθω το κεφάλι μου να αυξομειώνεται. Αρχίζω να θαυμάζω τον Ηρώδη! Οι αντοχές μου είναι στα τελευταία τους. Νομίζω ότι πέρασε ένας αιώνας και δεν θα φύγω ποτέ από εκεί. Ώσπου κάποια θεϊκή στιγμή, ο Δημήτρης κουράστηκε και πείνασε! Φεύγουμε!!! Του δίνω ένα γλυκό φιλί και την υπόσχεση ότι κάποια άλλα στιγμή (που εύχομαι να είναι μετά από πολύ καιρό ) θα ξαναπάμε. Περπατάω στην μέση του δρόμου. Είμαι μόνη μου και δεν ακούω τίποτα. Επιταχύνω το βήμα μου να φτάσω γρήγορα σπίτι. Μπαίνω μέσα και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι βάλω μουσική. Ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια μου, δυναμώνω την ένταση ώστε η γλυκιά φωνή της Βillie Holiday να γεμίσει το δωμάτιο και σκέφτομαι «Τι τέλεια αίσθηση!!!»….

Τέλεια αίσθηση Νο 5.
Είναι χειμώνας. Έχει χιονίσει. Ο καιρός είναι μαλακός και τα πάντα καλυμμένα με χιόνι. Απέραντες εκτάσεις ντυμένες στα άσπρα !!! Περπατάω στην παραλία σε μέρη όπου είναι ακόμη απάτητα. Αφήνω πρώτη τις πατημασιές μου εκεί. Χιονίζει, έχω ανοίξει τα χέρια μου και τρέχω κοιτώντας ψηλά και αφήνοντας το χιόνι να πέσει πάνω στο πρόσωπό μου.. Μου ΄ρχεται να φωνάξω από χαρά! Κλείνω τα μάτια μου για μερικά δευτερόλεπτα και σκέφτομαι «Τι τέλεια αίσθηση!!!»…

Τέλεια αίσθηση είναι να πέφτεις να κοιμηθείς σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια, να μυρίζεις την απαλή μυρωδιά του μαλακτικού και να τρίβεις το πόδι σου και το πρόσωπό σου στο δροσερό σιδερωμένο σεντόνι..
Τέλεια αίσθηση είναι να κάθεσαι μπροστά στο τζάκι, να ανακατεύεις τα ξύλα και η φωτιά να καίει το πρόσωπό σου καθώς πίνεις ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Τέλεια αίσθηση είναι να μυρίζεις το άρωμα του ζεστού πρωινού καφέ .
Τέλειες αισθήσεις είναι πολλές. Αρκεί να ψάξεις να τις βρείς και να μην τις προσπεράσεις…

Αν λοιπόν και εσείς έχετε κάποια ανάλογη εμπειρία, παρακαλώ μοιραστείτε την μαζί μου, μπορεί να έχω χάσει κάτι μαγικό…

3.3.07

Panselinos


Tin Kyriaki exei Panselino! Alla kai ex8es to brady to feggari fainotan katapliktiko opos panta...Dokimasa na to fotografiso kai mou arese auto pou eida! Gia olous esas tous romantikous ekei ekso , kai kato apo Auto!


1.3.07

5

Μου ζήτησαν να γράψω 5 χαρακτηριστικά του χαρακτήρα μου, που με χαρακτηρίζουν. Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι ….
Χωρίς υπερβολές είμαι ένα τέλειο είδος ανθρώπου! Νομίζω ότι ο καθένας θα ήθελε να είναι εγώ! Τώρα πώς να ξεχωρίσω μόνο 5 χαρακτηριστικά; Και φυσικά έχω μόνο πλεονεκτήματα! Ίσως το μοναδικό μου μειονέκτημα είναι ότι δεν έχω κανένα! Κάτι παρόμοιο δηλαδή μ΄αυτό που είπε και ο Όσκαρ Γουάιλντ «Αντιστέκομαι σε όλα εκτός από τις επιθυμίες μου»…
Όχι δεν είμαι η χαρά της υπερβολής, απλά «τονίζω» κάποια πράγματα με τον δικό μου τρόπο, έτσι απλά …για να κάνω τους άλλους να υποφέρουν :) (ψάχνοντας να βρούνε που αρχίζει και που τελειώνει η πραγματικότητα). Γιατί στην ζωή τίποτα δεν είναι αληθινό, τίποτα δεν είναι δεδομένο , γιατί να είμαι εγώ ; Σας μπέρδεψα; Δεν το είχα σκοπό. Απλά ώρες ώρες η τελειότητά μου με κάνει να αμπελοφιλοσοφώ λιγάκι.
Λοιπόν σας έλεγα για μένα….Τι να πώ δηλαδή τώρα; Έχω τόσα πολλά που βαριέμαι να τα ξεχωρίζω και να τα αναλύω. Το ανέκδοτο με το «άντε γαμήσου εσύ και ο γρύλος σου» το ξέρετε; Ε, κάπως έτσι και εγώ θέλω να πώ τόσα που στο τέλος βαριέμαι και δεν λέω τίποτα. Αφήστε που έχω πολύ έντονο το αναβλητικό στοιχείο μέσα μου….γι΄αυτό θα σας γράψω μια άλλη φορά!
Λοιπόν τι λέγαμε ; Α! Ναι, μάλλον τώρα τελευταία πρέπει να ξεχνάω λίγο παραπάνω, διαρκώς αναρωτιέμαι «ποια είμαι;» «που πάω;» «τι κάνω;»
Γι΄αυτό και αγαπάω όλο τον κόσμο!!! …πολύ απλά γιατί δεν θυμάμαι τι κακό και αν, μου έχει κάνει…Πόσα πράγματα να κρατήσει κανείς με υπενθύμιση στο κινητό του; Ε, ναι λοιπόν, έμμεσα σας προκαλώ, Κουμπιουτερόβιοι όλου του κόσμου ενωθείτε και : «Φτιάξτε το «τέλειο» κινητό για μένα!»
Το ξέρω ότι μετά από όλα αυτά οι περισσότεροι θέλετε να διαιωνίσετε το είδος μου, βιαστείτε όμως γιατί φοβάμαι ότι θα δεν προλάβετε…εχθές ανέβασα 37,1 πυρετό, και άρχισα να γράφω την διαθήκη μου…η οποία συμπεριλαμβάνει μόνο την μουσική μου!!! …άντε και ένα χαλασμένο laptop, από αυτό που γράφω τώρα, γι΄αυτό αν κάτι δεν γράφηκε σωστά δεν φταίω εγώ… :)
Αφιερωμένο σε ΜΕΝΑ!

28.1.07

Μπακουροέξοδος

Ώρες ώρες κάθομαι και αναρωτιέμαι. Πόσα πράγματα μπορεί να ζήσει κανείς το Σάββατο…ιδιαίτερα αν είναι και μπακούρι !; Το Σάββατο τελειώνουμε τις δουλειές μας, το Σάββατο πάμε Super Market, το Σάββατο πάμε για καφέ, για μεσημεριανό φαγητό έξω με παρέα, το Σάββατο στολιζόμαστε ντυνόμαστε και βγαίνουμε έξω, πίνουμε, χορεύουμε, τραγουδάμε…(καλά κάνουμε κι’ άλλα πράγματα, αλλά ας μείνουμε σ’ αυτά). Σάββατο λοιπόν και ο χρόνος αρχίζει από τώρα!!
Έτσι και εγώ εχθές - Σάββατο είχα μια εμπειρία που νομίζω ότι έχει επαναληφθεί πολλά Σάββατα και εύχομαι να συνεχίσει να επαναλαμβάνεται για πολλά ακόμα! Νομίζω ότι και εσείς έχετε νιώσει κάτι παρόμοιο.
Είμαστε παρέα. Καλή παρέα 4 ατόμων. 3 θηλυκά ένα αρσενικό. (Υπόψιν ότι οι καλές παρέες πρέπει πάντα να είναι «δυσανάλογες» για να πετύχει το «γλυκό»). Μαζευόμαστε σ’ ένα σπίτι και αρχίζουμε να λέμε διάφορες ιστορίες σαλιώνοντας παράλληλα και ένα ποτάκι έτσι για ζέσταμα. Όταν το κέφι έχει φτάσει σε καλό επίπεδο αποφασίζουμε να πάμε σε ένα μπαράκι όπου είμαστε καλεσμένοι. Άγνωστοι στο άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα! (το αποκάλεσα εγώ). Υπήρξαν κι’ άλλοι χαρακτηρισμοί αλλά προτιμώ να κρατήσω αυτόν. (Τι διάολο στο φινάλε δικό μου είναι το blog !) Κάποια στιγμή φτάσαμε επιτέλους στο περιβόητο μπαράκι, αφού προηγουμένως έχουμε πάρει λεωφορείο, έχουμε κατεβεί στο Τέρμα και έχουμε κάνει τα γλυκά μάτια στον οδηγό να μας πάει και λίγο παρακάτω… Ήταν 12.30 το βράδυ, είχε 3 βαθμούς, φυσούσε Βαρδάρης, στο δρόμο «πετούσαν» διάφορα αντικείμενα και εμείς ήμασταν ντυμένες για το Μέγαρο Μουσικής με δαντελένιο ψιλό καλτσόν, γόβα, πουκάμισο και σακάκι, και το λεωφορείο ο τυπάς (όπως μας εκμυστηρεύθηκε) θα άφηνε το λεωφορείο 2 τετράγωνα πιο κάτω. (Τελικά δεν μας πήρε και πήγαμε, μετά κόπων και βασάνων από το κρύο, στο μπαράκι με τα πόδια). Έτσι για το ζέσταμα, λίγο για το κρύο, λίγο για να εγκλιματιστούμε με το περιβάλλον πίνουμε και εκεί 2 ποτάκια. (Εγώ ένα – έχει σημασία αυτό). Η μουσική (από το κακό στο χειρότερο για μένα πάντα) από το I will survive, Daddy cruel στο (φετινό αστέρι του Μουσικού πενταγράμμου, talent show Ήταν η ζωή μου Κόλαση, στον περιβόητο Bill the kill Τηλεφώνησέ μου!!!
Χαμός, όργια! Ο κόσμος έχει σηκωθεί πάνω στα τραπέζια και χορεύει, κουνώντας χέρια δεξιά – αριστερά και προσπαθώντας να τραγουδήσει και να νιώσει έστω για λίγο καλλιτέχνης ο καθ΄ένας ξεχωριστά ! Τρελό κέφι !… Τρελή μουσική!…. τρελά ποτά !… το στομάχι μου είχε αρχίσει ήδη να παραπονιέται… Τέτοιες εμπειρίες δεν τις ζείς για πολύ. Λες να φύγω (όχι τίποτε άλλο) πριν βαρεθώ …. για να ξανάρθω … Εδώ όμως έρχεται και πάλι το Σάββατο! Και αναρωτιέσαι «Σάββατο περασμένες 1.00, καλή παρέα τι κάνεις ; πάς σπίτι;» Όχι ποτέ! Συνεχίζεις. Η παρέα καταλήγει σε ένα Rock Bar στο κέντρο της πόλης (ονόματα δεν λέμε για ευνόητους λόγους). Με το που σκάμε μύτη μέσα στο μαγαζί οι Waterboys χαϊδεύουν τα αυτιά μας και μας καλωσορίζουν με το The Pan within. Ωραία, για τα γνωστά ζέσταμα, κρύο, εγκλιματισμός, παίρνουμε το 3 ποτάκι. Η ώρα αρχίζει να κυλάει ευχάριστα (για μένα πάντα). Οι κομματάρες συνεχίζονται, η μία μετά την άλλη. Έρχονται σφινάκια. Cave, Archive, Perl Jam, Red Hot Chilli pepers ο DJ μαντεύει την κάθε επόμενη επιθυμία μου. Αρχίζω να τον συμπαθώ ιδιαίτερα και ψάχνω στον χώρο να τον βρώ! James…Cure.. Είμαι έτοιμη να προσκυνήσω! Ξαφνικά νιώθω ότι θέλω να πάω και να του πω : Μεγάλε ! Είσαι Θεός! Είσαι ο καλύτερος ! Θέλω να σε παντρευτώ και να διαιωνίσω το είδος σου !!!! Συγκρατιέμαι όμως γιατί τέτοια λάθη τα κάνεις μόνο Σάββατο βράδυ!!! Και μπορεί να σου δημιουργήσουν πρόβλημα για μια ολόκληρη ζωή… γι΄αυτό και εγώ γυρνάω στους υπόλοιπους και λέω «Παιδιά τελευταίο τσιγάρο και φεύγουμε;» ….

13.1.07

ΚΟΙΜΑΜΑΙ!!!!!

Σάββατο 11.30

Ο ήλιος έξω είναι καταπληκτικός. Τα τηλέφωνα χτυπάνε σαν δαιμονισμένα αλλά ευτυχώς όχι για δουλειά αλλά για καφέ. Με αφορμή αυτό το τελευταίο έρχεται και η σειρά μου να πάρω τηλέφωνο κάποιον. Πατάω αργά και σταθερά ένα ένα τα νούμερα του τηλεφώνου της φίλης μου της Άννης. Χτυπάει. Στο δεύτερο χτύπημα ούτε καν πριν προλάβει να χτυπήσει τρίτο, μία γυναικεία σοβαρή φωνή απαντάει «Παρακαλώ»! Νομίζεις ότι πήρες σε εταιρεία. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ξανακοιτάω το καντράν του τηλεφώνου να ελέγξω αν πήρα σωστά. Αυτό είναι. Παρόλα αυτά λέω πολύ διστακτικά : «Άννιιι;» Η γυναικεία φωνή αλλάζει και γίνεται φωνούλα 5χρονου το πολύ κοριτσιού γεμάτη νάζι: «Ναιιιιι;». Έχω αρχίσει να μπερδεύομαι λίγο και χωρίς να χάνω χρόνο όλο περιέργεια ρωτάω : «Τι κάνεις;» Η απάντηση που μου δίνει είναι όλα τα λεφτά, ακούγεται ένα μουγκριτό «γκρρρρ» και μετά ααααααχχχχχχχχχχ…..(αυτό μάλλον ακουγόταν σαν ήχος ικανοποίησης μετά από τέντωμα) ….και συνεχίζει : «κοιμάμαι λιγάκι»!

Δηλαδή συγνώμη, πόσο «λιγάκι» μπορεί να κοιμάται κάποιος ;

Και το άλλο πάλι; Το ρημάδι το υποσυνείδητο, ενώ κοιμάσαι και ακούς τηλέφωνο, πρέπει να απαντήσεις σαν να είσαι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που σε ενοχλούν στην διάρκεια ενός πολύ σοβαρού meeting!;

Αφιερωμένο

11.1.07

ΦΩΤΟ ΜΑ ΤΙ ΦΩΤΟ















Μετά από τα τόσο ενθαρυντικά σχόλια που μου γράψατε συνεχίζω το έργο μου!
Δοκιμαστικά λέω να σας αφιερώσω μια φώτο που τράβηξα, γιατί ποιός ξέρει μπορεί αύριο - μεθαύριο να αλλάξω δουλειά ....

Μεγιές !

Μεγιές μου !
Αντε το καινούργιο μου blogακι μου το έκανε δώρο η φίλη μου η Άννι!
Όλα τα ΄χε η Μαριορί ο φερετζές της λείπει…
Για να δούμε τι θα δούμε….
και άλλα τέτοια πολλά!
Έχω την αίσθηση τώρα που το σκέφτομαι ότι το blog μπορεί να λειτουργήσει και για ψυχοθεραπευτικούς λόγους! :)
Όποιος λοιπόν διαβάσει, οτιδήποτε καταφέρω να γράψω, και να δεί οτιδήποτε καταφέρω να βάλω μέσα σ’ αυτό το πράγμα που λέγεται blogspot.com, μπορεί να το κρίνει … και φυσικά θα κριθεί !:)
Ελεύθερα λοιπόν, Φωνές όλου του Κόσμου ενωθείτε και πείτε και εσείς κάτι. Κάτι υπέροχο, κάτι φανταστικό, κάτι τρελό, κάτι που να γράψει Ιστορία βρε αδελφέ.
Εγώ ξεκίνησα μ΄αυτό τον μικρό προλογάκο και συνεχίζω ….
To be continue …


P.S. Την πρώτη μέρα που πήγα να κάνω το blog μου, μπλόκαρε όλο το σύστημα της Google…Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο που έκανε εγχείρηση ο Μητσοτάκης και είχε επιτυχία ή απλά …έτυχε, φίλη μου Άννι.
Φιλικά