"8a to po sti mama mou"

Auto to alogaki otan piga na to bgalo fotografia itan kefali me kefali me tin mama tou. Molis me antilif8ike mallon eniose apeili i amixania kai gyrise anapoda. Parola auta to moro-alogaki paramenei xaritomeno! Symfoneite;

O an8ropos den 8elei kai polla gia na einai eytyxismenos...

Λίγο ακόμα…

Το κρεβάτι έχει πάρει το σχήμα του σώματός μου. Είναι καιρός να σηκωθώ. Δεν μπορώ, θέλω να κρατήσω αυτή την αίσθηση λίγο ακόμα. Δηλαδή εδώ και 2 ώρες νομίζω ότι θα σηκωθώ στα επόμενα 5΄ και όλο μου δίνω παράταση… λίγο ακόμα…

Ξαναφέρνω στο μυαλό μου τις προηγούμενες μέρες. Πάσχα τέλος. Νηστεία τέλος, φαγοπότια τέλος. Τι έμεινε ; Αυτό το χουζούρι στο κρεβάτι να θυμίζει για λίγο ακόμα…το τέλος των διακοπών.

Συννέφιασε …τέλος κι ο ήλιος…τελευταίο κομμάτι στο CD … «Το Ταξίδι Μιας Νότας» (του Λάντσια) παίρνει το τέλος της… Σημάδι σκέφτομαι ότι τα επόμενα 5΄ θα είναι και τα τελευταία…

«- Καλά δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να κοιμάσαι όλη μέρα;» η τσιριχτή φωνή της γιαγιάς μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα. «Άντε σήκω 5 πήγε η ώρα…(υπερβολική και αγχώδης η γιαγιά μου όπως πάντα …) δεν θα φας; … δεν θα σιδερώσεις τα ρούχα σου;… Έλα να με βοηθήσεις να σηκώσω το πάπλωμα…όταν φύγεις πάρε και τα σκουπίδια…».

Αυτό ήταν !!

Βροχή ερωτήσεων και απαιτήσεων.

Πρέπει να σηκωθώ και να εξαφανισθώ! Βάζω ότι έχω μπροστά μου, βαψίματα και άλλες τέτοιες πολυτέλειες, τις αφήνω… Μέσα σε 3΄ παίρνω τα σκουπίδια και τα κλειδιά και κλείνω την πόρτα… Η ώρα είναι 2.30, η καλύτερη ώρα για μια βόλτα και ένα «καφεδάκι» στην παραλία, εκεί θα μπορέσω να συνεχίσω κάτω από τον ήλιο αν ξαναβγεί, το τεμπέλικο χουζούρι μου λίγο ακόμα…

ΠΑΣΧΑ ΤΕΛΟΣ

Έχετε προσπαθήσει να βγείτε έξω μετά την Ανάσταση ;

Α! Είναι καταπληκτικά!!

1 πμ. Χριστός Ανέστη, Αυγά, Μαγειρίτσα, όλα έχουν τελειώσει. Το μόνο που μένει είναι ένα ποτάκι και ύπνο!

Ραντεβού στο κέντρο. Τα πάντα κλειστά. 2 παρά τέταρτο, ο κόσμος αρχίζει δειλά δειλά να κυκλοφορεί. Τώρα ανοίγουν και τα μαγαζιά. Όλοι αγκαλιάζονται και φιλιούνται μόλις συναντιούνται και δίνουν ευχές ο ένας στον άλλο.

2 και τέταρτο. Επιτέλους θα το πιούμε αυτό το ρημάδι το ποτό. 5-6 μαγαζιά είναι ανοιχτά στην Θεσσαλονίκη και αρχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα γι΄αυτό και το ρημάδι το ποτό αργεί. Νιώθω σαν να παίζω σκάκι ένα πράγμα. Πρέπει να σκεφτώ κάθε μου κίνηση. Είμαι ένας απλός «στρατιώτης» μπορώ να προχωρήσω μόνο 2 βήματα μπροστά… Κάποια στιγμή έρχεται η σερβιτόρα και μπορώ να κάνω και μια κίνηση διαγώνια για να πάρω το ποτό μου. Πίνω μια γουλιά και σκέφτομαι πόσο «ωραία» μπορώ να πώ ότι πέρασα την επομένη. Χαμογελάω στην παρέα μου να μην καταλάβουν τις σκέψεις μου και μ΄αρχίσουν στο κράξιμο…Περίεργη μ’ ανεβάζουν περίεργη με κατεβάζουν. (Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί). Ώσπου αισθάνομαι κάποιος να μου πιάνει τον κώλο… Προσπαθώ να γυρίσω, αδύνατον! Στο μυαλό μου έρχεται η ατάκα του Χρόνη Έξαρχου από το έργο «Μια ελληνίδα στο χαρέμι»… «Φιλαράκι μην απλώνεται πολύ μην ακούσεις καμιά βαριά κουβέντα». Καταφέρνω να γυρίσω, κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά και βλέπω έναν τύπο να χαζογελάει…Δεν πας πιο εκεί; Του λέω. – Να πάω που; Γελάει! Θα σου λέγα τώρα αλλά μέρα που είναι το αφήνω. Τα χεράκια σου δεν τα βάζεις κάπου αλλού; Του λέω όσο πιο ευγενικά και χαμογελαστά μπορώ. – Να τα βάλω που; Ξαναγελάει. -Στο δικό σου κολαράκι του λέω και γελάω και εγώ!

Του φεύγει το χαμόγελο και φεύγει και από κει δίπλα.

- Παιδιά ελάτε πιο εδώ! Βρήκα λίγο χώρο ακόμα.:)