Μπακουροέξοδος

Ώρες ώρες κάθομαι και αναρωτιέμαι. Πόσα πράγματα μπορεί να ζήσει κανείς το Σάββατο…ιδιαίτερα αν είναι και μπακούρι !; Το Σάββατο τελειώνουμε τις δουλειές μας, το Σάββατο πάμε Super Market, το Σάββατο πάμε για καφέ, για μεσημεριανό φαγητό έξω με παρέα, το Σάββατο στολιζόμαστε ντυνόμαστε και βγαίνουμε έξω, πίνουμε, χορεύουμε, τραγουδάμε…(καλά κάνουμε κι’ άλλα πράγματα, αλλά ας μείνουμε σ’ αυτά). Σάββατο λοιπόν και ο χρόνος αρχίζει από τώρα!!
Έτσι και εγώ εχθές - Σάββατο είχα μια εμπειρία που νομίζω ότι έχει επαναληφθεί πολλά Σάββατα και εύχομαι να συνεχίσει να επαναλαμβάνεται για πολλά ακόμα! Νομίζω ότι και εσείς έχετε νιώσει κάτι παρόμοιο.
Είμαστε παρέα. Καλή παρέα 4 ατόμων. 3 θηλυκά ένα αρσενικό. (Υπόψιν ότι οι καλές παρέες πρέπει πάντα να είναι «δυσανάλογες» για να πετύχει το «γλυκό»). Μαζευόμαστε σ’ ένα σπίτι και αρχίζουμε να λέμε διάφορες ιστορίες σαλιώνοντας παράλληλα και ένα ποτάκι έτσι για ζέσταμα. Όταν το κέφι έχει φτάσει σε καλό επίπεδο αποφασίζουμε να πάμε σε ένα μπαράκι όπου είμαστε καλεσμένοι. Άγνωστοι στο άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα! (το αποκάλεσα εγώ). Υπήρξαν κι’ άλλοι χαρακτηρισμοί αλλά προτιμώ να κρατήσω αυτόν. (Τι διάολο στο φινάλε δικό μου είναι το blog !) Κάποια στιγμή φτάσαμε επιτέλους στο περιβόητο μπαράκι, αφού προηγουμένως έχουμε πάρει λεωφορείο, έχουμε κατεβεί στο Τέρμα και έχουμε κάνει τα γλυκά μάτια στον οδηγό να μας πάει και λίγο παρακάτω… Ήταν 12.30 το βράδυ, είχε 3 βαθμούς, φυσούσε Βαρδάρης, στο δρόμο «πετούσαν» διάφορα αντικείμενα και εμείς ήμασταν ντυμένες για το Μέγαρο Μουσικής με δαντελένιο ψιλό καλτσόν, γόβα, πουκάμισο και σακάκι, και το λεωφορείο ο τυπάς (όπως μας εκμυστηρεύθηκε) θα άφηνε το λεωφορείο 2 τετράγωνα πιο κάτω. (Τελικά δεν μας πήρε και πήγαμε, μετά κόπων και βασάνων από το κρύο, στο μπαράκι με τα πόδια). Έτσι για το ζέσταμα, λίγο για το κρύο, λίγο για να εγκλιματιστούμε με το περιβάλλον πίνουμε και εκεί 2 ποτάκια. (Εγώ ένα – έχει σημασία αυτό). Η μουσική (από το κακό στο χειρότερο για μένα πάντα) από το I will survive, Daddy cruel στο (φετινό αστέρι του Μουσικού πενταγράμμου, talent show Ήταν η ζωή μου Κόλαση, στον περιβόητο Bill the kill Τηλεφώνησέ μου!!!
Χαμός, όργια! Ο κόσμος έχει σηκωθεί πάνω στα τραπέζια και χορεύει, κουνώντας χέρια δεξιά – αριστερά και προσπαθώντας να τραγουδήσει και να νιώσει έστω για λίγο καλλιτέχνης ο καθ΄ένας ξεχωριστά ! Τρελό κέφι !… Τρελή μουσική!…. τρελά ποτά !… το στομάχι μου είχε αρχίσει ήδη να παραπονιέται… Τέτοιες εμπειρίες δεν τις ζείς για πολύ. Λες να φύγω (όχι τίποτε άλλο) πριν βαρεθώ …. για να ξανάρθω … Εδώ όμως έρχεται και πάλι το Σάββατο! Και αναρωτιέσαι «Σάββατο περασμένες 1.00, καλή παρέα τι κάνεις ; πάς σπίτι;» Όχι ποτέ! Συνεχίζεις. Η παρέα καταλήγει σε ένα Rock Bar στο κέντρο της πόλης (ονόματα δεν λέμε για ευνόητους λόγους). Με το που σκάμε μύτη μέσα στο μαγαζί οι Waterboys χαϊδεύουν τα αυτιά μας και μας καλωσορίζουν με το The Pan within. Ωραία, για τα γνωστά ζέσταμα, κρύο, εγκλιματισμός, παίρνουμε το 3 ποτάκι. Η ώρα αρχίζει να κυλάει ευχάριστα (για μένα πάντα). Οι κομματάρες συνεχίζονται, η μία μετά την άλλη. Έρχονται σφινάκια. Cave, Archive, Perl Jam, Red Hot Chilli pepers ο DJ μαντεύει την κάθε επόμενη επιθυμία μου. Αρχίζω να τον συμπαθώ ιδιαίτερα και ψάχνω στον χώρο να τον βρώ! James…Cure.. Είμαι έτοιμη να προσκυνήσω! Ξαφνικά νιώθω ότι θέλω να πάω και να του πω : Μεγάλε ! Είσαι Θεός! Είσαι ο καλύτερος ! Θέλω να σε παντρευτώ και να διαιωνίσω το είδος σου !!!! Συγκρατιέμαι όμως γιατί τέτοια λάθη τα κάνεις μόνο Σάββατο βράδυ!!! Και μπορεί να σου δημιουργήσουν πρόβλημα για μια ολόκληρη ζωή… γι΄αυτό και εγώ γυρνάω στους υπόλοιπους και λέω «Παιδιά τελευταίο τσιγάρο και φεύγουμε;» ….

ΚΟΙΜΑΜΑΙ!!!!!

Σάββατο 11.30

Ο ήλιος έξω είναι καταπληκτικός. Τα τηλέφωνα χτυπάνε σαν δαιμονισμένα αλλά ευτυχώς όχι για δουλειά αλλά για καφέ. Με αφορμή αυτό το τελευταίο έρχεται και η σειρά μου να πάρω τηλέφωνο κάποιον. Πατάω αργά και σταθερά ένα ένα τα νούμερα του τηλεφώνου της φίλης μου της Άννης. Χτυπάει. Στο δεύτερο χτύπημα ούτε καν πριν προλάβει να χτυπήσει τρίτο, μία γυναικεία σοβαρή φωνή απαντάει «Παρακαλώ»! Νομίζεις ότι πήρες σε εταιρεία. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ξανακοιτάω το καντράν του τηλεφώνου να ελέγξω αν πήρα σωστά. Αυτό είναι. Παρόλα αυτά λέω πολύ διστακτικά : «Άννιιι;» Η γυναικεία φωνή αλλάζει και γίνεται φωνούλα 5χρονου το πολύ κοριτσιού γεμάτη νάζι: «Ναιιιιι;». Έχω αρχίσει να μπερδεύομαι λίγο και χωρίς να χάνω χρόνο όλο περιέργεια ρωτάω : «Τι κάνεις;» Η απάντηση που μου δίνει είναι όλα τα λεφτά, ακούγεται ένα μουγκριτό «γκρρρρ» και μετά ααααααχχχχχχχχχχ…..(αυτό μάλλον ακουγόταν σαν ήχος ικανοποίησης μετά από τέντωμα) ….και συνεχίζει : «κοιμάμαι λιγάκι»!

Δηλαδή συγνώμη, πόσο «λιγάκι» μπορεί να κοιμάται κάποιος ;

Και το άλλο πάλι; Το ρημάδι το υποσυνείδητο, ενώ κοιμάσαι και ακούς τηλέφωνο, πρέπει να απαντήσεις σαν να είσαι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που σε ενοχλούν στην διάρκεια ενός πολύ σοβαρού meeting!;

Αφιερωμένο

ΦΩΤΟ ΜΑ ΤΙ ΦΩΤΟ

Μετά από τα τόσο ενθαρυντικά σχόλια που μου γράψατε συνεχίζω το έργο μου!
Δοκιμαστικά λέω να σας αφιερώσω μια φώτο που τράβηξα, γιατί ποιός ξέρει μπορεί αύριο - μεθαύριο να αλλάξω δουλειά ....

Μεγιές !

Μεγιές μου !
Αντε το καινούργιο μου blogακι μου το έκανε δώρο η φίλη μου η Άννι!
Όλα τα ΄χε η Μαριορί ο φερετζές της λείπει…
Για να δούμε τι θα δούμε….
και άλλα τέτοια πολλά!
Έχω την αίσθηση τώρα που το σκέφτομαι ότι το blog μπορεί να λειτουργήσει και για ψυχοθεραπευτικούς λόγους! :)
Όποιος λοιπόν διαβάσει, οτιδήποτε καταφέρω να γράψω, και να δεί οτιδήποτε καταφέρω να βάλω μέσα σ’ αυτό το πράγμα που λέγεται blogspot.com, μπορεί να το κρίνει … και φυσικά θα κριθεί !:)
Ελεύθερα λοιπόν, Φωνές όλου του Κόσμου ενωθείτε και πείτε και εσείς κάτι. Κάτι υπέροχο, κάτι φανταστικό, κάτι τρελό, κάτι που να γράψει Ιστορία βρε αδελφέ.
Εγώ ξεκίνησα μ΄αυτό τον μικρό προλογάκο και συνεχίζω ….
To be continue …


P.S. Την πρώτη μέρα που πήγα να κάνω το blog μου, μπλόκαρε όλο το σύστημα της Google…Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο που έκανε εγχείρηση ο Μητσοτάκης και είχε επιτυχία ή απλά …έτυχε, φίλη μου Άννι.
Φιλικά