19.12.08
13.7.08
3.6.08
Παπαρούνες...
Θυμάμαι στα παιδικά μας χρόνια υπήρχε ένα παιχνίδι με τις παπαρούνες. Πέρναμε ένα "πέταλο" από μια παπαρούνα και το βάζαμε στο πάνω μέρος του χεριού μας (το χέρι ήταν σε σχήμα μπουνιάς), με το άλλο χέρι χτυπούσαμε το πέταλο και ακουγόταν ένας θόρυβος απ' αυτούς που σ' αρέσει να επαναλαμβάνεις όταν είσαι μικρός...
20.4.08
Επάγγελμα φωτορεπόρτερ
Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό που είχε αφιέρωμα στη φωτογραφία και τους φωτορεπόρτερ. Στο συγκεκριμένο άρθρο έδειχνε μερικούς πολύ καλούς φωτογράφους-φωτορεπόρτερ με κάποια «δείγματα» της δουλειάς τους. Έπαθα πλάκα.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα «το μεγαλείο» αυτής της «δουλειάς». Αν πρόκειται για δουλειά τελικά. Πόσα πράγματα έχουν δεί και έχουν ζήσει αυτοί οι άνθρωποι;!
Άνθρωποι μοναχικοί, άνθρωποι της περιπέτειας, άνθρωποι της ζωής!!
Δουλειά τους είναι να κάνουν τη στιγμή αιωνιότητα! Να γράφουν ιστορία! Να μεταφέρουν εμπειρίες! Να ξυπνάν τα συναισθήματα των άλλων!
Είναι τρομερό αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέφυγαν από το κατεστημένο, σπάσαν τις αλυσίδες που νοητά σου βάζει το κράτος, η οικογένεια ακόμα και οι φίλοι και δημιούργησαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Γιατί για δημιουργία πρόκειται!
Όταν ξεκινάς να ζείς αποδεσμευμένος από όλα τα παραπάνω και να χαράζεις έναν καινούργιο τρόπο ζωής, διαφορετικό από τα θέλω και τα πρέπει (συνήθως των άλλων), τότε δημιουργείς !
Φωτογράφοι που φωτογράφησαν τη φρίκη του πολέμου, την άγρια φύση, κάποιες απομακρυσμένες τριτοκοσμικές κοινωνίες και γενικά έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, φέρουν ένα βαρύ φορτίο επάνω τους. Αυτό της γνώσης με τα ίδια τους τα μάτια.
Παρόλο που δεν είναι σωστό να γίνονται συγκρίσεις, δεν μπορώ παρά να μην σκεφτώ στο τέλος της ζωής 2 ανθρώπων, ποιανού ιστορία θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα, ενός φωτορεπόρτερ ή ενός δημοσίου υπαλλήλου ;
Ίσως τελικά η απόλυτη ελευθέρια του ανθρώπου να έρχεται μόνο μέσα από την μοναξιά...
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα «το μεγαλείο» αυτής της «δουλειάς». Αν πρόκειται για δουλειά τελικά. Πόσα πράγματα έχουν δεί και έχουν ζήσει αυτοί οι άνθρωποι;!
Άνθρωποι μοναχικοί, άνθρωποι της περιπέτειας, άνθρωποι της ζωής!!
Δουλειά τους είναι να κάνουν τη στιγμή αιωνιότητα! Να γράφουν ιστορία! Να μεταφέρουν εμπειρίες! Να ξυπνάν τα συναισθήματα των άλλων!
Είναι τρομερό αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέφυγαν από το κατεστημένο, σπάσαν τις αλυσίδες που νοητά σου βάζει το κράτος, η οικογένεια ακόμα και οι φίλοι και δημιούργησαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Γιατί για δημιουργία πρόκειται!
Όταν ξεκινάς να ζείς αποδεσμευμένος από όλα τα παραπάνω και να χαράζεις έναν καινούργιο τρόπο ζωής, διαφορετικό από τα θέλω και τα πρέπει (συνήθως των άλλων), τότε δημιουργείς !
Φωτογράφοι που φωτογράφησαν τη φρίκη του πολέμου, την άγρια φύση, κάποιες απομακρυσμένες τριτοκοσμικές κοινωνίες και γενικά έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, φέρουν ένα βαρύ φορτίο επάνω τους. Αυτό της γνώσης με τα ίδια τους τα μάτια.
Παρόλο που δεν είναι σωστό να γίνονται συγκρίσεις, δεν μπορώ παρά να μην σκεφτώ στο τέλος της ζωής 2 ανθρώπων, ποιανού ιστορία θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα, ενός φωτορεπόρτερ ή ενός δημοσίου υπαλλήλου ;
Ίσως τελικά η απόλυτη ελευθέρια του ανθρώπου να έρχεται μόνο μέσα από την μοναξιά...
Με αφορμή το "2046"
Παίρνω το στυλό και σκέφτομαι ν΄αρχίσω να γράφω τις σκέψεις μου πάνω σ΄ένα έργο που είδα τελευταία. Ένα εργάκι αρκετά καλό, γεμάτο από όμορφες φωτογραφίες και μερικούς κλασσικούς προβληματισμούς όπως πάντα ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων. «Η αγάπη δεν είναι αρκετή ανάμεσα σε 2 ανθρώπους που αγαπιούνται όσο κι αν ταιριάζουν. Πρέπει να βρεθούν και τον κατάλληλο χρόνο!» Το κράτησα αυτό, μου άρεσε! : Όπως επίσης : «Η ανάμνηση είναι ένα στοιχείο από κάθε μας δάκρυ».
Τελικά, η αγάπη, το μίσος, ο πόνος και η χαρά είναι κοινά για όλο τον κόσμο.
Παλιά πίστευα ότι κάθε λαός έχει την κουλτούρα του, η οποία είναι διαφορετική πάνω σε πολλά θέματα της ζωής που σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζουν τον κάθε λαό. Δηλαδή η διαφορετικότητα των λαών φαίνεται μέσα από την θρησκεία, την οικογένεια, την αγάπη, τον έρωτα, την τέχνη, την μουσική, το χιούμορ, ίσως και μερικά ακόμη χαρακτηριστικά.
Σήμερα συνειδητοποιώ ότι αυτό μπορώ να το δώ πιο έντονα μόνο σε παλιές ταινίες σε σύγκριση με τις πιο πρόσφατες. Οι σημερινοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι σπάζοντας το φράγμα των γεωγραφικών ορίων και όχι μόνο δίνουν στα έργα τους έναν αέρα «παγκοσμιοποίησης».
Σίγουρα αυτό είναι αναπόφευκτο, όταν οι «γνώσεις», οι ιδέες, οι προβληματισμοί και η συμπεριφορά του ανθρώπου που μεταδίδονται και επαναλαμβάνονται από τηλεόραση, ραδιόφωνο ακόμα και από το internet σε καθημερινή βάση δημιουργούν ανεξέλεγκτες επιρροές.
Σίγουρα και παλιότερα υπήρχαν επιρροές, ίσως όμως τότε να ήταν πιο συνειδητοποιημένες μέσα από την έντονη διαφορετικότητά τους ενώ σήμερα να γίνεται ασυναίσθητα μέσα από την παγκοσμιοποίηση.
Η ταινία «2046» του σκηνοθέτη Γουόνγκ Κάρ Γουάϊ, εμένα προσωπικά μου έδωσε την αίσθηση μιας πιο ευρωπαϊκής ταινίας. Ωραία, μουσική, ωραία φωτογραφία, αλλά αν δεν έπαιζαν κινέζοι ηθοποιοί ή μιλούσαν άλλοι γλώσσα ίσως να μην καταλάβαινα την «καταγωγή» του έργου.
Τελικά, η αγάπη, το μίσος, ο πόνος και η χαρά είναι κοινά για όλο τον κόσμο.
Παλιά πίστευα ότι κάθε λαός έχει την κουλτούρα του, η οποία είναι διαφορετική πάνω σε πολλά θέματα της ζωής που σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζουν τον κάθε λαό. Δηλαδή η διαφορετικότητα των λαών φαίνεται μέσα από την θρησκεία, την οικογένεια, την αγάπη, τον έρωτα, την τέχνη, την μουσική, το χιούμορ, ίσως και μερικά ακόμη χαρακτηριστικά.
Σήμερα συνειδητοποιώ ότι αυτό μπορώ να το δώ πιο έντονα μόνο σε παλιές ταινίες σε σύγκριση με τις πιο πρόσφατες. Οι σημερινοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι σπάζοντας το φράγμα των γεωγραφικών ορίων και όχι μόνο δίνουν στα έργα τους έναν αέρα «παγκοσμιοποίησης».
Σίγουρα αυτό είναι αναπόφευκτο, όταν οι «γνώσεις», οι ιδέες, οι προβληματισμοί και η συμπεριφορά του ανθρώπου που μεταδίδονται και επαναλαμβάνονται από τηλεόραση, ραδιόφωνο ακόμα και από το internet σε καθημερινή βάση δημιουργούν ανεξέλεγκτες επιρροές.
Σίγουρα και παλιότερα υπήρχαν επιρροές, ίσως όμως τότε να ήταν πιο συνειδητοποιημένες μέσα από την έντονη διαφορετικότητά τους ενώ σήμερα να γίνεται ασυναίσθητα μέσα από την παγκοσμιοποίηση.
Η ταινία «2046» του σκηνοθέτη Γουόνγκ Κάρ Γουάϊ, εμένα προσωπικά μου έδωσε την αίσθηση μιας πιο ευρωπαϊκής ταινίας. Ωραία, μουσική, ωραία φωτογραφία, αλλά αν δεν έπαιζαν κινέζοι ηθοποιοί ή μιλούσαν άλλοι γλώσσα ίσως να μην καταλάβαινα την «καταγωγή» του έργου.
16.3.08
Η φύση μας ;
Το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι περίεργο πλάσμα είναι διαπιστωμένο και αποδεκτό από όλους.
Αν λοιπόν η φύση μας είναι υπαίτια για τη συμπεριφορά μας τότε έχουμε μια πολύ καλή δικαιολογία για ότι κάνουμε.
Εγώ πιστεύω στη φύση του ανθρώπου μέχρι ένα σημείο. Γι΄αυτό άλλωστε ο άνθρωπος δημιούργησε τις κοινωνίες, όπου ζεί και εκφράζεται μέσα απ΄αυτές και δεν είναι μόνος του στα βουνά.
Αν όμως η συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου είναι ανεξάρτητη από τη φύση του τότε που οφείλεται αυτό ;
Για παράδειγμα είναι στη φύση του ανθρώπου να ερωτεύεται, να ζευγαρώνει και να κάνει παιδιά δημιουργώντας μία οικογένεια.
Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος δεν θέλει να διαιωνίσει το είδος του και θέλει όλα τα υπόλοιπα ή τίποτα από όλα αυτά ;
Ή και το άλλο.
Τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος θέλει να διαιωνίσει το είδος του και να κάνει οικογένεια και μετά μετανιώνει και δεν τη θέλει ;
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει, τα θέλει όλα και τίποτα. Η ακόμα καλύτερα θέλει πάντα αυτά που δεν έχει.
Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα των πράξεών του. Δημιούργησε τις κοινωνίες γιατί ήταν μέσα στην φύση του και η κοινωνία τον έστρεψε ενάντια στη φύση του.
Μήπως τελικά ο άνθρωπος αλλάζει από μόνος του τη φύση του;
Αν λοιπόν η φύση μας είναι υπαίτια για τη συμπεριφορά μας τότε έχουμε μια πολύ καλή δικαιολογία για ότι κάνουμε.
Εγώ πιστεύω στη φύση του ανθρώπου μέχρι ένα σημείο. Γι΄αυτό άλλωστε ο άνθρωπος δημιούργησε τις κοινωνίες, όπου ζεί και εκφράζεται μέσα απ΄αυτές και δεν είναι μόνος του στα βουνά.
Αν όμως η συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου είναι ανεξάρτητη από τη φύση του τότε που οφείλεται αυτό ;
Για παράδειγμα είναι στη φύση του ανθρώπου να ερωτεύεται, να ζευγαρώνει και να κάνει παιδιά δημιουργώντας μία οικογένεια.
Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος δεν θέλει να διαιωνίσει το είδος του και θέλει όλα τα υπόλοιπα ή τίποτα από όλα αυτά ;
Ή και το άλλο.
Τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος θέλει να διαιωνίσει το είδος του και να κάνει οικογένεια και μετά μετανιώνει και δεν τη θέλει ;
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει, τα θέλει όλα και τίποτα. Η ακόμα καλύτερα θέλει πάντα αυτά που δεν έχει.
Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα των πράξεών του. Δημιούργησε τις κοινωνίες γιατί ήταν μέσα στην φύση του και η κοινωνία τον έστρεψε ενάντια στη φύση του.
Μήπως τελικά ο άνθρωπος αλλάζει από μόνος του τη φύση του;
20.1.08
Μούζικα!!!!!
Τελικά πόσο δυνατή είναι η μουσική από μόνη της ;
Και πόσο διαφορετικά συναισθήματα μπορεί να σου βγάλει ;
Είναι τρομερό και απερίγραπτο συγχρόνως, εγώ προσωπικά, να μπορέσω να εκφράσω με λόγια σε τι καταστάσεις μ΄έχει φέρει το άκουσμα κάποιων κομματιών. Καλά το ότι έχει και πόσο έχει επηρεάσει την ζωή μου ίσως να είναι το λιγότερο.
Υπάρχει μουσική για όλες τις ώρες, για κάθε συναίσθημα, για κάθε μέρος του κόσμου, για όλες τις ηλικίες και για κάθε τύπο ανθρώπου.
Την μουσική την μαθαίνεις. Δεν την αγαπάς έτσι ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη.
Έχει πολύ δρόμο μέχρι να την γνωρίσεις καλά και να την αγαπήσεις αληθινά και σε βάθος και όχι επιφανειακά (ώστε να μπορέσεις να «πετάξεις την σαβούρα» που κάποιοι εκμεταλλευτές προσπαθούν να σου πασάρουν για δικό τους κέρδος).
Η μουσική πάντα σε εκπλήσσει. Γιατί είναι ζωντανή, δεν είναι στάσιμη, εξελίσσεται. Έχει αυτή την τρομερή μαγική ικανότητα να βγάζει πάντα κάτι καινούργιο.
Διάβασα κάποτε σ΄ένα άρθρο πως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αναρρώσει σε γρηγορότερο ρυθμό και σε καλύτερο βαθμό ακούγοντας καθημερινά μουσική. Η μουσική έχει θετική ενέργεια!
Φυσικά όχι ότι νάναι ή πένθημα εμβατήρια αλλά κάτι χαλαρωτικό. Η μουσική εναρμονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς και βοηθάει στην πιο σωστή λειτουργία της φτάνοντας μέχρι το στάδιο της ανάρρωσης.
Βέβαια όπως μ΄όλα τα πράγματα στη ζωή όλα έχουν την όμορφη αλλά και την άσχημη πλευρά τους….
Δυστυχώς και στη μουσική υπάρχει ο ΒΙΑΣΜΟΣ !
Ειδικά στην ελληνική μουσική, άπειρα παραδείγματα όπως ο Καραμέλας ή η Τσιλιμπουρδόνα και πολλοί άλλοι που μπερδεύουν τον κόσμο με το τι ακριβώς κάνουν.
Σίγουρα ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, το σέβομαι. Ας σεβαστούν όμως και αυτοί τα αυτάκια μας, το μυαλό μας, την λογική μας, όταν κάποια τρισάθλια «ανέκδοτα» μας τα επιβάλουν σαν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ! Έλεος!
Τελικά η μουσική έχει και αυτή την ικανότητα, να σε χαλάει !
Τελείωσαν οι ΆΒΑΤΟΝ που συνόδευαν τις σκέψεις μου (γι΄αυτό μάλλον άρχισε να μου γυρνάει το μυαλό) γράφοντας όλα αυτά και θυμήθηκα το χθεσινό βράδυ κάνοντας ένα γρήγορο ζάπινγκ στην τηλεόραση, «σκόνταψα» σε μια συζήτηση ανάμεσα σε ένα πολύ γνωστό δημοσιογράφο και 3 πανέμορφες 20χρονες κοπέλες. Ως εκεί όλα καλά μέχρι την στιγμή που κατάλαβα ότι όλοι αυτοί πίστευαν ότι μιλάνε για μουσική !Και εντάξει αυτοί μπορούσαν να πιστεύουν ότι θέλουν, εμάς γιατί προσπαθούσαν να μας παραπλανήσουν τόσο ;
Όχι δεν θα χαλαστώ άλλο. Θα παίξω το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Διαλέγω τόπο και χρόνο που θέλω να βρεθώ, βάζω το ανάλογο CDάκι να παίζει, κλείνω τα μάτια, δυναμώνω την μουσική και...ονειρεύομαι, χάνομαι!!
Θα πάω στην έρημο βόλτα με μια καμήλα. Θα ακούσω «Desert Blues» και θα ταξιδέψω από Αλγερία, Μαρόκο μέχρι Αίγυπτο....
Και πόσο διαφορετικά συναισθήματα μπορεί να σου βγάλει ;
Είναι τρομερό και απερίγραπτο συγχρόνως, εγώ προσωπικά, να μπορέσω να εκφράσω με λόγια σε τι καταστάσεις μ΄έχει φέρει το άκουσμα κάποιων κομματιών. Καλά το ότι έχει και πόσο έχει επηρεάσει την ζωή μου ίσως να είναι το λιγότερο.
Υπάρχει μουσική για όλες τις ώρες, για κάθε συναίσθημα, για κάθε μέρος του κόσμου, για όλες τις ηλικίες και για κάθε τύπο ανθρώπου.
Την μουσική την μαθαίνεις. Δεν την αγαπάς έτσι ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη.
Έχει πολύ δρόμο μέχρι να την γνωρίσεις καλά και να την αγαπήσεις αληθινά και σε βάθος και όχι επιφανειακά (ώστε να μπορέσεις να «πετάξεις την σαβούρα» που κάποιοι εκμεταλλευτές προσπαθούν να σου πασάρουν για δικό τους κέρδος).
Η μουσική πάντα σε εκπλήσσει. Γιατί είναι ζωντανή, δεν είναι στάσιμη, εξελίσσεται. Έχει αυτή την τρομερή μαγική ικανότητα να βγάζει πάντα κάτι καινούργιο.
Διάβασα κάποτε σ΄ένα άρθρο πως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αναρρώσει σε γρηγορότερο ρυθμό και σε καλύτερο βαθμό ακούγοντας καθημερινά μουσική. Η μουσική έχει θετική ενέργεια!
Φυσικά όχι ότι νάναι ή πένθημα εμβατήρια αλλά κάτι χαλαρωτικό. Η μουσική εναρμονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς και βοηθάει στην πιο σωστή λειτουργία της φτάνοντας μέχρι το στάδιο της ανάρρωσης.
Βέβαια όπως μ΄όλα τα πράγματα στη ζωή όλα έχουν την όμορφη αλλά και την άσχημη πλευρά τους….
Δυστυχώς και στη μουσική υπάρχει ο ΒΙΑΣΜΟΣ !
Ειδικά στην ελληνική μουσική, άπειρα παραδείγματα όπως ο Καραμέλας ή η Τσιλιμπουρδόνα και πολλοί άλλοι που μπερδεύουν τον κόσμο με το τι ακριβώς κάνουν.
Σίγουρα ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, το σέβομαι. Ας σεβαστούν όμως και αυτοί τα αυτάκια μας, το μυαλό μας, την λογική μας, όταν κάποια τρισάθλια «ανέκδοτα» μας τα επιβάλουν σαν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ! Έλεος!
Τελικά η μουσική έχει και αυτή την ικανότητα, να σε χαλάει !
Τελείωσαν οι ΆΒΑΤΟΝ που συνόδευαν τις σκέψεις μου (γι΄αυτό μάλλον άρχισε να μου γυρνάει το μυαλό) γράφοντας όλα αυτά και θυμήθηκα το χθεσινό βράδυ κάνοντας ένα γρήγορο ζάπινγκ στην τηλεόραση, «σκόνταψα» σε μια συζήτηση ανάμεσα σε ένα πολύ γνωστό δημοσιογράφο και 3 πανέμορφες 20χρονες κοπέλες. Ως εκεί όλα καλά μέχρι την στιγμή που κατάλαβα ότι όλοι αυτοί πίστευαν ότι μιλάνε για μουσική !Και εντάξει αυτοί μπορούσαν να πιστεύουν ότι θέλουν, εμάς γιατί προσπαθούσαν να μας παραπλανήσουν τόσο ;
Όχι δεν θα χαλαστώ άλλο. Θα παίξω το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Διαλέγω τόπο και χρόνο που θέλω να βρεθώ, βάζω το ανάλογο CDάκι να παίζει, κλείνω τα μάτια, δυναμώνω την μουσική και...ονειρεύομαι, χάνομαι!!
Θα πάω στην έρημο βόλτα με μια καμήλα. Θα ακούσω «Desert Blues» και θα ταξιδέψω από Αλγερία, Μαρόκο μέχρι Αίγυπτο....
5.1.08
Ευχές ;
2008 !!!
Και δεν εύχομαι τίποτα! Τίποτα απολύτως. Δεν μπήκα καν στο πειρασμό να σκεφτώ αν έχω κάτι να ευχηθώ. Δεν έκανα περσινό ετήσιο απολογισμό και φυσικά δεν πρόκειται να κάνω σχέδια για φέτος. Νομίζω ότι όλα αυτά είναι ένα «τριπάκι» που δεν τελειώνουν ποτέ. Γιατί; Μα γιατί είναι όλα απλώς για να λέγονται και να φεύγουν. Έτσι να ΄χουμε κάτι να αιωρείται στον αέρα. Νομίζω ότι όσες φορές ευχήθηκα κάτι, ποτέ δεν έγινε! Γιατί λοιπόν φέτος να γίνει; Και αν το πάρουμε και διαφορετικά, σκέφτομαι τι θα γινόταν αν κάθε χρόνο ευχόμουν και κάτι που γινόταν. Μετά ; Μετά τι θα μου έμενε να ζήσω και να περιμένω; Κάποια στιγμή θα τέλειωναν και οι ευχές! Είναι η πρώτη φορά που το σκέφτηκα! Συνειδητά πλέον πρέπει να κάνω τα λόγια μου πράξη. Έπρεπε ίσως να μην είχα ευχηθεί ποτέ τίποτα και να μην ευχηθώ ποτέ ξανά κάτι. Ούτως ή άλλως περιορίζονται κάθε φορά σε κλισέ πράγματα και καταστάσεις ανάλογα σε ποια κατηγορία ανήκεις. Ελεύθερος, δεσμευμένος, παντρεμένος ή κάτι άλλο. Έτσι φτάνουμε στο σημείο όλοι εμείς τις ίδιας κατηγορίας να γινόμαστε τόσο γραφικοί και προβλέψιμοι με τις ευχές μας , του στυλ «Εύχομαι φέτος να μην κάνω τα ίδια λάθη», «Εύχομαι φέτος να γνωρίσω τον άντρα της ζωής μου», «Εύχομαι φέτος να μην μουχλιάζω στον καναπέ του σπιτιού μου αλλά να μου πέσει το Λόττο και να κάνω μερικά ταξιδάκια», «Εύχομαι, εύχομαι.......» τα ίδια και τα ίδια. Σε γενικές γραμμές δηλαδή όλοι τα ίδια ζητάμε, κολλάμε και μια καραμέλα «υγεία πάνω απ΄όλα» ώστε να είμαστε ήσυχοι με την συνείδησή μας ότι δεν είμαστε αχάριστοι και η ζωή συνεχίζεται... Χωρίς να καθίσουμε και να σκεφτούμε ότι όλα αυτά που ευχόμαστε και θέλουμε στη ζωή μας έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους και μόνο. Τι ευχές να κάνω, αν εγώ έναν ολόκληρο χρόνο βαριέμαι την ζωή μου, μένω στα ίδια και τα ίδια χωρίς να τολμώ και χωρίς να ρισκάρω, χωρίς να ανοίγω το μυαλό μου και να δέχομαι καλοπροαίρετα όσα οι φίλοι μου λένε και χωρίς να τα απορρίπτω με την πρώτη. Τι ευχές να κάνω όταν παίρνω αψήφιστα οτιδήποτε απλόχερα μου χάρισε η ζωή και εγώ το προσπερνώ χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, την παραμικρή σκέψη; Είμαστε αυτό που μας αξίζει να είμαστε ανάλογα με τις πράξεις μας. Οι ευχές είναι για τα μικρά παιδάκια που περιμένουν ακόμα τον Αη Βασίλη...
2008 λοιπόν και όπως βγεί... φέτος σκέφτομαι να προσπαθήσω για το καλύτερο που ΕΓΩ μπορώ να κάνω !
Και δεν εύχομαι τίποτα! Τίποτα απολύτως. Δεν μπήκα καν στο πειρασμό να σκεφτώ αν έχω κάτι να ευχηθώ. Δεν έκανα περσινό ετήσιο απολογισμό και φυσικά δεν πρόκειται να κάνω σχέδια για φέτος. Νομίζω ότι όλα αυτά είναι ένα «τριπάκι» που δεν τελειώνουν ποτέ. Γιατί; Μα γιατί είναι όλα απλώς για να λέγονται και να φεύγουν. Έτσι να ΄χουμε κάτι να αιωρείται στον αέρα. Νομίζω ότι όσες φορές ευχήθηκα κάτι, ποτέ δεν έγινε! Γιατί λοιπόν φέτος να γίνει; Και αν το πάρουμε και διαφορετικά, σκέφτομαι τι θα γινόταν αν κάθε χρόνο ευχόμουν και κάτι που γινόταν. Μετά ; Μετά τι θα μου έμενε να ζήσω και να περιμένω; Κάποια στιγμή θα τέλειωναν και οι ευχές! Είναι η πρώτη φορά που το σκέφτηκα! Συνειδητά πλέον πρέπει να κάνω τα λόγια μου πράξη. Έπρεπε ίσως να μην είχα ευχηθεί ποτέ τίποτα και να μην ευχηθώ ποτέ ξανά κάτι. Ούτως ή άλλως περιορίζονται κάθε φορά σε κλισέ πράγματα και καταστάσεις ανάλογα σε ποια κατηγορία ανήκεις. Ελεύθερος, δεσμευμένος, παντρεμένος ή κάτι άλλο. Έτσι φτάνουμε στο σημείο όλοι εμείς τις ίδιας κατηγορίας να γινόμαστε τόσο γραφικοί και προβλέψιμοι με τις ευχές μας , του στυλ «Εύχομαι φέτος να μην κάνω τα ίδια λάθη», «Εύχομαι φέτος να γνωρίσω τον άντρα της ζωής μου», «Εύχομαι φέτος να μην μουχλιάζω στον καναπέ του σπιτιού μου αλλά να μου πέσει το Λόττο και να κάνω μερικά ταξιδάκια», «Εύχομαι, εύχομαι.......» τα ίδια και τα ίδια. Σε γενικές γραμμές δηλαδή όλοι τα ίδια ζητάμε, κολλάμε και μια καραμέλα «υγεία πάνω απ΄όλα» ώστε να είμαστε ήσυχοι με την συνείδησή μας ότι δεν είμαστε αχάριστοι και η ζωή συνεχίζεται... Χωρίς να καθίσουμε και να σκεφτούμε ότι όλα αυτά που ευχόμαστε και θέλουμε στη ζωή μας έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους και μόνο. Τι ευχές να κάνω, αν εγώ έναν ολόκληρο χρόνο βαριέμαι την ζωή μου, μένω στα ίδια και τα ίδια χωρίς να τολμώ και χωρίς να ρισκάρω, χωρίς να ανοίγω το μυαλό μου και να δέχομαι καλοπροαίρετα όσα οι φίλοι μου λένε και χωρίς να τα απορρίπτω με την πρώτη. Τι ευχές να κάνω όταν παίρνω αψήφιστα οτιδήποτε απλόχερα μου χάρισε η ζωή και εγώ το προσπερνώ χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, την παραμικρή σκέψη; Είμαστε αυτό που μας αξίζει να είμαστε ανάλογα με τις πράξεις μας. Οι ευχές είναι για τα μικρά παιδάκια που περιμένουν ακόμα τον Αη Βασίλη...
2008 λοιπόν και όπως βγεί... φέτος σκέφτομαι να προσπαθήσω για το καλύτερο που ΕΓΩ μπορώ να κάνω !
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
