Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό που είχε αφιέρωμα στη φωτογραφία και τους φωτορεπόρτερ. Στο συγκεκριμένο άρθρο έδειχνε μερικούς πολύ καλούς φωτογράφους-φωτορεπόρτερ με κάποια «δείγματα» της δουλειάς τους. Έπαθα πλάκα.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα «το μεγαλείο» αυτής της «δουλειάς». Αν πρόκειται για δουλειά τελικά. Πόσα πράγματα έχουν δεί και έχουν ζήσει αυτοί οι άνθρωποι;!
Άνθρωποι μοναχικοί, άνθρωποι της περιπέτειας, άνθρωποι της ζωής!!
Δουλειά τους είναι να κάνουν τη στιγμή αιωνιότητα! Να γράφουν ιστορία! Να μεταφέρουν εμπειρίες! Να ξυπνάν τα συναισθήματα των άλλων!
Είναι τρομερό αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέφυγαν από το κατεστημένο, σπάσαν τις αλυσίδες που νοητά σου βάζει το κράτος, η οικογένεια ακόμα και οι φίλοι και δημιούργησαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Γιατί για δημιουργία πρόκειται!
Όταν ξεκινάς να ζείς αποδεσμευμένος από όλα τα παραπάνω και να χαράζεις έναν καινούργιο τρόπο ζωής, διαφορετικό από τα θέλω και τα πρέπει (συνήθως των άλλων), τότε δημιουργείς !
Φωτογράφοι που φωτογράφησαν τη φρίκη του πολέμου, την άγρια φύση, κάποιες απομακρυσμένες τριτοκοσμικές κοινωνίες και γενικά έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, φέρουν ένα βαρύ φορτίο επάνω τους. Αυτό της γνώσης με τα ίδια τους τα μάτια.
Παρόλο που δεν είναι σωστό να γίνονται συγκρίσεις, δεν μπορώ παρά να μην σκεφτώ στο τέλος της ζωής 2 ανθρώπων, ποιανού ιστορία θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα, ενός φωτορεπόρτερ ή ενός δημοσίου υπαλλήλου ;
Ίσως τελικά η απόλυτη ελευθέρια του ανθρώπου να έρχεται μόνο μέσα από την μοναξιά...
20.4.08
Με αφορμή το "2046"
Παίρνω το στυλό και σκέφτομαι ν΄αρχίσω να γράφω τις σκέψεις μου πάνω σ΄ένα έργο που είδα τελευταία. Ένα εργάκι αρκετά καλό, γεμάτο από όμορφες φωτογραφίες και μερικούς κλασσικούς προβληματισμούς όπως πάντα ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων. «Η αγάπη δεν είναι αρκετή ανάμεσα σε 2 ανθρώπους που αγαπιούνται όσο κι αν ταιριάζουν. Πρέπει να βρεθούν και τον κατάλληλο χρόνο!» Το κράτησα αυτό, μου άρεσε! : Όπως επίσης : «Η ανάμνηση είναι ένα στοιχείο από κάθε μας δάκρυ».
Τελικά, η αγάπη, το μίσος, ο πόνος και η χαρά είναι κοινά για όλο τον κόσμο.
Παλιά πίστευα ότι κάθε λαός έχει την κουλτούρα του, η οποία είναι διαφορετική πάνω σε πολλά θέματα της ζωής που σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζουν τον κάθε λαό. Δηλαδή η διαφορετικότητα των λαών φαίνεται μέσα από την θρησκεία, την οικογένεια, την αγάπη, τον έρωτα, την τέχνη, την μουσική, το χιούμορ, ίσως και μερικά ακόμη χαρακτηριστικά.
Σήμερα συνειδητοποιώ ότι αυτό μπορώ να το δώ πιο έντονα μόνο σε παλιές ταινίες σε σύγκριση με τις πιο πρόσφατες. Οι σημερινοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι σπάζοντας το φράγμα των γεωγραφικών ορίων και όχι μόνο δίνουν στα έργα τους έναν αέρα «παγκοσμιοποίησης».
Σίγουρα αυτό είναι αναπόφευκτο, όταν οι «γνώσεις», οι ιδέες, οι προβληματισμοί και η συμπεριφορά του ανθρώπου που μεταδίδονται και επαναλαμβάνονται από τηλεόραση, ραδιόφωνο ακόμα και από το internet σε καθημερινή βάση δημιουργούν ανεξέλεγκτες επιρροές.
Σίγουρα και παλιότερα υπήρχαν επιρροές, ίσως όμως τότε να ήταν πιο συνειδητοποιημένες μέσα από την έντονη διαφορετικότητά τους ενώ σήμερα να γίνεται ασυναίσθητα μέσα από την παγκοσμιοποίηση.
Η ταινία «2046» του σκηνοθέτη Γουόνγκ Κάρ Γουάϊ, εμένα προσωπικά μου έδωσε την αίσθηση μιας πιο ευρωπαϊκής ταινίας. Ωραία, μουσική, ωραία φωτογραφία, αλλά αν δεν έπαιζαν κινέζοι ηθοποιοί ή μιλούσαν άλλοι γλώσσα ίσως να μην καταλάβαινα την «καταγωγή» του έργου.
Τελικά, η αγάπη, το μίσος, ο πόνος και η χαρά είναι κοινά για όλο τον κόσμο.
Παλιά πίστευα ότι κάθε λαός έχει την κουλτούρα του, η οποία είναι διαφορετική πάνω σε πολλά θέματα της ζωής που σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζουν τον κάθε λαό. Δηλαδή η διαφορετικότητα των λαών φαίνεται μέσα από την θρησκεία, την οικογένεια, την αγάπη, τον έρωτα, την τέχνη, την μουσική, το χιούμορ, ίσως και μερικά ακόμη χαρακτηριστικά.
Σήμερα συνειδητοποιώ ότι αυτό μπορώ να το δώ πιο έντονα μόνο σε παλιές ταινίες σε σύγκριση με τις πιο πρόσφατες. Οι σημερινοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι σπάζοντας το φράγμα των γεωγραφικών ορίων και όχι μόνο δίνουν στα έργα τους έναν αέρα «παγκοσμιοποίησης».
Σίγουρα αυτό είναι αναπόφευκτο, όταν οι «γνώσεις», οι ιδέες, οι προβληματισμοί και η συμπεριφορά του ανθρώπου που μεταδίδονται και επαναλαμβάνονται από τηλεόραση, ραδιόφωνο ακόμα και από το internet σε καθημερινή βάση δημιουργούν ανεξέλεγκτες επιρροές.
Σίγουρα και παλιότερα υπήρχαν επιρροές, ίσως όμως τότε να ήταν πιο συνειδητοποιημένες μέσα από την έντονη διαφορετικότητά τους ενώ σήμερα να γίνεται ασυναίσθητα μέσα από την παγκοσμιοποίηση.
Η ταινία «2046» του σκηνοθέτη Γουόνγκ Κάρ Γουάϊ, εμένα προσωπικά μου έδωσε την αίσθηση μιας πιο ευρωπαϊκής ταινίας. Ωραία, μουσική, ωραία φωτογραφία, αλλά αν δεν έπαιζαν κινέζοι ηθοποιοί ή μιλούσαν άλλοι γλώσσα ίσως να μην καταλάβαινα την «καταγωγή» του έργου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
