ΚΟΙΜΑΜΑΙ!!!!!

Σάββατο 11.30

Ο ήλιος έξω είναι καταπληκτικός. Τα τηλέφωνα χτυπάνε σαν δαιμονισμένα αλλά ευτυχώς όχι για δουλειά αλλά για καφέ. Με αφορμή αυτό το τελευταίο έρχεται και η σειρά μου να πάρω τηλέφωνο κάποιον. Πατάω αργά και σταθερά ένα ένα τα νούμερα του τηλεφώνου της φίλης μου της Άννης. Χτυπάει. Στο δεύτερο χτύπημα ούτε καν πριν προλάβει να χτυπήσει τρίτο, μία γυναικεία σοβαρή φωνή απαντάει «Παρακαλώ»! Νομίζεις ότι πήρες σε εταιρεία. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ξανακοιτάω το καντράν του τηλεφώνου να ελέγξω αν πήρα σωστά. Αυτό είναι. Παρόλα αυτά λέω πολύ διστακτικά : «Άννιιι;» Η γυναικεία φωνή αλλάζει και γίνεται φωνούλα 5χρονου το πολύ κοριτσιού γεμάτη νάζι: «Ναιιιιι;». Έχω αρχίσει να μπερδεύομαι λίγο και χωρίς να χάνω χρόνο όλο περιέργεια ρωτάω : «Τι κάνεις;» Η απάντηση που μου δίνει είναι όλα τα λεφτά, ακούγεται ένα μουγκριτό «γκρρρρ» και μετά ααααααχχχχχχχχχχ…..(αυτό μάλλον ακουγόταν σαν ήχος ικανοποίησης μετά από τέντωμα) ….και συνεχίζει : «κοιμάμαι λιγάκι»!

Δηλαδή συγνώμη, πόσο «λιγάκι» μπορεί να κοιμάται κάποιος ;

Και το άλλο πάλι; Το ρημάδι το υποσυνείδητο, ενώ κοιμάσαι και ακούς τηλέφωνο, πρέπει να απαντήσεις σαν να είσαι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που σε ενοχλούν στην διάρκεια ενός πολύ σοβαρού meeting!;

Αφιερωμένο