Θυμάμαι στα παιδικά μας χρόνια υπήρχε ένα παιχνίδι με τις παπαρούνες. Πέρναμε ένα "πέταλο" από μια παπαρούνα και το βάζαμε στο πάνω μέρος του χεριού μας (το χέρι ήταν σε σχήμα μπουνιάς), με το άλλο χέρι χτυπούσαμε το πέταλο και ακουγόταν ένας θόρυβος απ' αυτούς που σ' αρέσει να επαναλαμβάνεις όταν είσαι μικρός...
1 σχόλιο:
τελικα λογοτεχνης ειναι αυτος(η) που μπορει να πει με λογια αυτα που στους υπολοιπους υπαρχουν σαν ενοιες συχνα χαμενες στην "μεταφραση"τους
Δημοσίευση σχολίου