Επάγγελμα φωτορεπόρτερ

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό που είχε αφιέρωμα στη φωτογραφία και τους φωτορεπόρτερ. Στο συγκεκριμένο άρθρο έδειχνε μερικούς πολύ καλούς φωτογράφους-φωτορεπόρτερ με κάποια «δείγματα» της δουλειάς τους. Έπαθα πλάκα.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα «το μεγαλείο» αυτής της «δουλειάς». Αν πρόκειται για δουλειά τελικά. Πόσα πράγματα έχουν δεί και έχουν ζήσει αυτοί οι άνθρωποι;!
Άνθρωποι μοναχικοί, άνθρωποι της περιπέτειας, άνθρωποι της ζωής!!
Δουλειά τους είναι να κάνουν τη στιγμή αιωνιότητα! Να γράφουν ιστορία! Να μεταφέρουν εμπειρίες! Να ξυπνάν τα συναισθήματα των άλλων!
Είναι τρομερό αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέφυγαν από το κατεστημένο, σπάσαν τις αλυσίδες που νοητά σου βάζει το κράτος, η οικογένεια ακόμα και οι φίλοι και δημιούργησαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Γιατί για δημιουργία πρόκειται!
Όταν ξεκινάς να ζείς αποδεσμευμένος από όλα τα παραπάνω και να χαράζεις έναν καινούργιο τρόπο ζωής, διαφορετικό από τα θέλω και τα πρέπει (συνήθως των άλλων), τότε δημιουργείς !
Φωτογράφοι που φωτογράφησαν τη φρίκη του πολέμου, την άγρια φύση, κάποιες απομακρυσμένες τριτοκοσμικές κοινωνίες και γενικά έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, φέρουν ένα βαρύ φορτίο επάνω τους. Αυτό της γνώσης με τα ίδια τους τα μάτια.
Παρόλο που δεν είναι σωστό να γίνονται συγκρίσεις, δεν μπορώ παρά να μην σκεφτώ στο τέλος της ζωής 2 ανθρώπων, ποιανού ιστορία θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα, ενός φωτορεπόρτερ ή ενός δημοσίου υπαλλήλου ;
Ίσως τελικά η απόλυτη ελευθέρια του ανθρώπου να έρχεται μόνο μέσα από την μοναξιά...