Λίγο ακόμα…

Το κρεβάτι έχει πάρει το σχήμα του σώματός μου. Είναι καιρός να σηκωθώ. Δεν μπορώ, θέλω να κρατήσω αυτή την αίσθηση λίγο ακόμα. Δηλαδή εδώ και 2 ώρες νομίζω ότι θα σηκωθώ στα επόμενα 5΄ και όλο μου δίνω παράταση… λίγο ακόμα…

Ξαναφέρνω στο μυαλό μου τις προηγούμενες μέρες. Πάσχα τέλος. Νηστεία τέλος, φαγοπότια τέλος. Τι έμεινε ; Αυτό το χουζούρι στο κρεβάτι να θυμίζει για λίγο ακόμα…το τέλος των διακοπών.

Συννέφιασε …τέλος κι ο ήλιος…τελευταίο κομμάτι στο CD … «Το Ταξίδι Μιας Νότας» (του Λάντσια) παίρνει το τέλος της… Σημάδι σκέφτομαι ότι τα επόμενα 5΄ θα είναι και τα τελευταία…

«- Καλά δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να κοιμάσαι όλη μέρα;» η τσιριχτή φωνή της γιαγιάς μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα. «Άντε σήκω 5 πήγε η ώρα…(υπερβολική και αγχώδης η γιαγιά μου όπως πάντα …) δεν θα φας; … δεν θα σιδερώσεις τα ρούχα σου;… Έλα να με βοηθήσεις να σηκώσω το πάπλωμα…όταν φύγεις πάρε και τα σκουπίδια…».

Αυτό ήταν !!

Βροχή ερωτήσεων και απαιτήσεων.

Πρέπει να σηκωθώ και να εξαφανισθώ! Βάζω ότι έχω μπροστά μου, βαψίματα και άλλες τέτοιες πολυτέλειες, τις αφήνω… Μέσα σε 3΄ παίρνω τα σκουπίδια και τα κλειδιά και κλείνω την πόρτα… Η ώρα είναι 2.30, η καλύτερη ώρα για μια βόλτα και ένα «καφεδάκι» στην παραλία, εκεί θα μπορέσω να συνεχίσω κάτω από τον ήλιο αν ξαναβγεί, το τεμπέλικο χουζούρι μου λίγο ακόμα…