ΠΑΣΧΑ ΤΕΛΟΣ

Έχετε προσπαθήσει να βγείτε έξω μετά την Ανάσταση ;

Α! Είναι καταπληκτικά!!

1 πμ. Χριστός Ανέστη, Αυγά, Μαγειρίτσα, όλα έχουν τελειώσει. Το μόνο που μένει είναι ένα ποτάκι και ύπνο!

Ραντεβού στο κέντρο. Τα πάντα κλειστά. 2 παρά τέταρτο, ο κόσμος αρχίζει δειλά δειλά να κυκλοφορεί. Τώρα ανοίγουν και τα μαγαζιά. Όλοι αγκαλιάζονται και φιλιούνται μόλις συναντιούνται και δίνουν ευχές ο ένας στον άλλο.

2 και τέταρτο. Επιτέλους θα το πιούμε αυτό το ρημάδι το ποτό. 5-6 μαγαζιά είναι ανοιχτά στην Θεσσαλονίκη και αρχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα γι΄αυτό και το ρημάδι το ποτό αργεί. Νιώθω σαν να παίζω σκάκι ένα πράγμα. Πρέπει να σκεφτώ κάθε μου κίνηση. Είμαι ένας απλός «στρατιώτης» μπορώ να προχωρήσω μόνο 2 βήματα μπροστά… Κάποια στιγμή έρχεται η σερβιτόρα και μπορώ να κάνω και μια κίνηση διαγώνια για να πάρω το ποτό μου. Πίνω μια γουλιά και σκέφτομαι πόσο «ωραία» μπορώ να πώ ότι πέρασα την επομένη. Χαμογελάω στην παρέα μου να μην καταλάβουν τις σκέψεις μου και μ΄αρχίσουν στο κράξιμο…Περίεργη μ’ ανεβάζουν περίεργη με κατεβάζουν. (Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί). Ώσπου αισθάνομαι κάποιος να μου πιάνει τον κώλο… Προσπαθώ να γυρίσω, αδύνατον! Στο μυαλό μου έρχεται η ατάκα του Χρόνη Έξαρχου από το έργο «Μια ελληνίδα στο χαρέμι»… «Φιλαράκι μην απλώνεται πολύ μην ακούσεις καμιά βαριά κουβέντα». Καταφέρνω να γυρίσω, κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά και βλέπω έναν τύπο να χαζογελάει…Δεν πας πιο εκεί; Του λέω. – Να πάω που; Γελάει! Θα σου λέγα τώρα αλλά μέρα που είναι το αφήνω. Τα χεράκια σου δεν τα βάζεις κάπου αλλού; Του λέω όσο πιο ευγενικά και χαμογελαστά μπορώ. – Να τα βάλω που; Ξαναγελάει. -Στο δικό σου κολαράκι του λέω και γελάω και εγώ!

Του φεύγει το χαμόγελο και φεύγει και από κει δίπλα.

- Παιδιά ελάτε πιο εδώ! Βρήκα λίγο χώρο ακόμα.:)