Αρρώστησα...

Αρρώστησα!
Αρρώστησα μπορεί να σημαίνει για έναν άνθρωπο που μένει μόνο του ότι θα μείνει στο κρεβάτι του κανά δυό μέρες, θα πάρει και μερικά φάρμακα και θα γίνει καλά, όταν μιλάμε φυσικά για ένα σινάχι με λίγο βήχα.
Αρρώστησα για μένα που μένω με την γιαγιά μου σημαίνει πολλά άλλα πράγματα! Πρώτα από όλα ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο μέσα στο σπίτι με όλη τη φροντίδα και την υπερβολή που διακατέχει την 80 χρονη γιαγιά μου. Κατά δεύτερον αναγκαστική συμβίωση 48 ώρες χωρίς διέξοδο.. και κατά τρίτον κοινωνική κριτική...
Η ιστορία έχει ως εξής : Σχολάω από την δουλειά Παρασκευή μεσημέρι στο μαύρο μου το χάλι, πάω σπίτι, και σκέφτομαι να κάτσω μέσα κάποιες ώρες παραπάνω, ενόψει του Σαββατοκύριακου για να μπορέσω να αναρρώσω. Λογάριαζα όμως χωρίς τον «Ξενοδόχο» :
- Εχουμε λίγο φιδέ να κάνω μια σούπα να φάω ;
- Τι να σε κάνει το φιδέ; θα σου κάνω εγώ μία κοτόσουπα!
- Όχι δεν θέλω, θα κάνω μόνη μου κάτι ελαφρύ να τσιμπήσω.
- Μέχρι να ξεντυθείς εγώ θα σου έχω ετοιμάσει κοτόσουπα...
Γυρίζω και βλέπω την γιαγιά μου να βγάζει από την κατάψυξη δύο μπούτια μεγαλύτερα από τα δικά μου!!
- Γιαγιά τι είναι αυτά ;
- Κότα!
- Λίγο νταρντάνα για κότα, αποκλείεται με τόσο μεγάλα μπούτια!!
- Κότα είναι ! (επιμένει)
- Καλά δεν μεγάλωσα και σε κοτέτσι, αλλά τα μπουτάκια της κότας μπορώ να τα ξεχωρίσω από αυτά εδώ που δεν χωράν καν στην κατσαρόλα!
- Ωχ μωρή καημένη τι σε πειράζει; Ήταν λίγο μεγαλούτσικια, να φας σούπα δεν θέλεις;
- Ναι, σίγουρα θέλω να φάω, αλλά όχι άνθρωπο! Μήπως είναι της διπλανής ;! (Γελάω ενώ περιμένω να πάρω απάντηση τι είδους ζώο επρόκειτο να μου μαγειρέψει)
Σκυλί μαύρο η γιαγιά μου, επιμένει πως είναι κότα και κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να γίνει η πράξη της σούπας μη αναστρέψιμη.
- Γιαγιά, άκουσέ με, εσύ μπορεί να επιμένεις ότι είναι κότα, αλλά δεν είναι, αν δεν μου πείς τι είναι εγώ αυτό δεν το τρώω, θα κάνω φιδέ! (ανοίγω το ντουλάπι και βγάζω το φακελάκι)
- Εντάξει! Τι κότα, τι γαλοπούλα, τώρα το θυμήθηκα!
- Όχι γιαγιά μου το ήξερες τόση ώρα...
- Εγώ γιαγιά είμαι, τώρα, που να θυμάμαι. (Νάτο και το Μάρθα Βούρτση στυλάκι. Όταν ξεκινάει αυτό τα λόγια είναι περιττά τι πρόκειται να επακολουθήσει)
Μέχρι να γυρίσω στην κουζίνα μετά από ένα γρήγορο ντουζάκι όλα είναι αγνώριστα!!
Στην κουζίνα η κότα γαλοπούλα έτοιμη σερβιρισμένη στο τραπέζι (το ανήσυχο πνεύμα της γιαγιάς μου δεν μαγειρεύει σε κατσαρόλα αλλά σε χύτρα!) δεξιά ήταν μία σαλάτα μπρόκολα-λεμόνι και αριστερά ένα ποτήρι χυμό πορτοκάλι-λεμόνι. Τα αποκαλώ έτσι γιατί φυσικά όλα ήταν σκέτα ΛΕΜΟΝΙ!
Η γιαγιά μου πιστεύει ότι το λεμόνι κάνει καλό. Έτσι όλο το Σαββατοκύριακο κόντεψα να πάθω υπόταση από τα, χωρίς υπερβολή, 5 κιλά λεμόνια που έφαγα!!
- Γιαγιά έβαλες πολύ λεμόνι και είναι όλα κατάξινα!
- Άρρωστη είσαι, πως θα γίνεις καλά, χρειάζεσαι βιταμίνες, το λεμόνι κάνει καλό! Τρώγε και μην μιλάς!
- Μα μου ΄χουν γυρίσει τα μάτια ανάποδα!
- Δεν πειράζει, θα γίνεις καλά!
- Ναι, αλλά θα είμαι αλλήθωρη μετά!..
- Ποιος σε φταίει; Να μην έκανες μπάνιο και έβγαινες έξω! (Έβγαλε και το πόρισμα η Δόκτωρ Ρούθ)
- Δεν έκανα μπάνιο και βγήκα έξω ! (Γαμώτι έτσι έγινε αλλά δεν τολμάω να το πώ!)
Χτυπάει το τηλέφωνο. «Saved by the bell» λέω χωρίς να ξέρω.
- Ναι, εδώ είμαι, όχι δεν θα έρθω αύριο, η Δέσποινα είναι άρρωστη, θα κάτσω, μαζί της μην πάρει τους δρόμους και γίνει χειρότερα.
Ωχ, αυτό που μόλις άκουσα, ήταν χαρακιά στην καρδιά! Όλα μου τα όνειρα για ένα ήσυχο απογευματινό cocooning εξανεμίστηκαν αμέσως.
- Γιαγιά πήγαινε εσύ όπου θέλεις, δεν πειράζει, μου έκανες και σούπα, εγώ θα κάτσω εδώ στο κρεβάτι να βλέπω DVD.
- Δεν φτάνει που σε περιποιούμαι στην ηλικία μου (ξανά η ηλικία) θέλεις να φύγω και από πάνω! Δεν πάω πουθενά, εσύ εδώ μόνη σου, είσαι ικανή να πεθάνεις. Δεν ξές εσύ. Εγώ θα δείς θα σε κάνω καλά!!
- Γιαγιά μην υπερβάλουμε, θα πάρω ένα depon θα πιώ και ένα τσάι και αύριο θα είμαι περδίκι.
Τι; Θα πάρεις φάρμακα για ένα συνάχι; Τι χαζά είναι αυτά! Τίποτα δεν έχεις, μια χαρά είσαι. Θα σου κάνω εγώ ένα γιατρικό, πότε θα γίνεις καλά χαμπάρι δεν θα πάρεις.
Την βλέπω ανοίγει το ντουλάπι, βγάζει την ζάχαρη, πετάει μια κουταλιά πάνω στο μάτι της κουζίνας και το ανάβει.
- Έλα εδώ γρήγορα, βάλε το κεφάλι σου από πάνω και πάρε βαθιές εισπνοές!!
- Πλάκα μου κάνεις! Δεν κάνω τέτοιες βλακείες, πάω να ξαπλώσω.
- Εμένα έτσι με έκανε η μάνα μου όταν ήμουν μικρή και γινόμουν καλά!
- Πριν από 80 χρόνια, άσε με να πιστεύω ότι η ιατρική έχει προχωρήσει λιγουλάκι!
Πάω στο κρεβάτι μου και από πίσω έρχεται η γιαγιά μου μ΄έναν κουβά καυτό νερό!!
- Γιαγιά που τον πας τον κουβά ;
- Για σένα τον έφερα. Έλα, βάλε λίγο μέσα τα πόδια σου, θα σου τραβήξει το κρύωμα!
- Γιαγιά το νερό όχι απλώς βράζει αλλά κοχλάζει!!
- Έλα υπερβολική όπως πάντα, βάλε λίγο την φτέρνα και μετά όλο το πόδι μέσα μέχρι να πεις κύμινο θα έχεις συνηθίσει την θερμοκρασία!!
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί με πείθει στα περισσότερα!! Αφού το είδα το νερό να βγάζει ατμούς!
- Καλά, αλλά φέρε λίγο κρύο νερό, να το αραιώσω, αν είναι πολύ καυτό.
- Εντάξει, μου λέει και το βλέμμα της είναι καρφωμένα στα πόδια μου.
Δεν τολμάω η καημένη να βάλω την φτέρνα και νιώθω ήδη το κάψιμο από κάτω.
- Καίει, πολύ, φέρε λίγο κρύο.
Με μια γρήγορη κίνηση μου πιέζει τα πόδια μέσα στο νερό !
- Βάλτα λίγο μέσα να το συνηθίσεις πρώτα!!!
Την τσιρίδα που ακολούθησε δεν μπορώ να σας την περιγράψω..
- Καλά είναι δυνατόν?!!!! Έχω πάθει σίγουρα εγκαύματα Α΄ βαθμού!!!! Φύγε, δεν θέλω τίποτα άλλο!
Παίρνω ένα χαρτομάντιλο και φυσάω την μύτη μου. Σε κλάσματα δευτερολέπτου η γιαγιά έχει φύγει και έχει ξαναγυρίσει με ένα χαρτί υγείας στα χέρια της.
- Να πάρε αυτό!! Άσε τα χαρτομάντιλα!! (Η οικονομία πάνω απ΄όλα)
- Μήπως να πάρω κανά μαντήλι να φυσάω την μύτη μου και μετά να το πλένουμε, να το στεγνώνουμε και μετά να το ξαναχρησιμοποιώ;;
- Καλά λες! Είδες; Και πέταξα όλα τα μαντήλια του παπού σου!!
- ΓΙΑΓΙΑ!!! Δεν είναι δυνατόν αυτό που ζώ! Φύγε σε παρακαλώ θέλω να ξαπλώσω.
- Καλά αλλά βάλε λίγο το θερμόμετρο να δούμε αν έχεις πυρετό!
- Δεν βάζω τίποτα, θα ξαπλώσω και όταν ξυπνήσω βλέπουμε.
Όταν μετά από λίγο, καθώς έβλεπα τηλεόραση, έκλεισα τα μάτια μου, αισθάνθηκα, να σηκώνεται ελαφρά το μπράτσο μου και ένα κρύο γυάλινο αντικείμενο να μπαίνει στην μασχάλη...
- Κοιμήσου εσύ, εγώ θα περιμένω 10 λεπτά να δώ αν έχεις πυρετό!...
Την άλλη μέρα, πίστευα ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, διαψεύστηκα όμως και σ΄αυτό. Οι φίλες της γιαγιάς μου, έμαθαν τα «νέα» και παίρναν μία μία τηλέφωνο δίνοντάς μου η κάθε μία ξεχωριστά και από μία συμβουλή! Στο τέλος κλείναν το τηλέφωνο λέγοντας «άντε περαστικά και του χρόνου διπλή» ..!! Είναι δυνατόν ;! Αυτό που κολλάει ποτέ δεν κατάλαβα...
Μ΄αυτά και με άλλα πολλά, πέρασε το Σαββατοκύριακο παρέα με την πολυαγαπημένη μου γιαγιά. Τώρα αν θα ξανακάνω μπάνιο και θα βγώ έξω, θα το σκεφτώ πολύ πριν το κάνω!!