Ζητούμε Πόλεμο....

Κυριακή πρωί, 9.45 π.μ. Τρελή βροχή εδώ και 3 μέρες. Ο καιρός δηλαδή σε προδιαθέτει για ύπνο, ειδικά μετά από ξενύχτι Σαββάτου. Ποιός όμως μένει σε πολυκατοικία 40 ετών στο Κέντρο της πόλης και μπορεί ν΄απολαμβάνει τις χαρές του Σαββατοκύριακου όπως αυτός τις θέλει ;
Εγώ, για παράδειγμα, χωρίς υπερβολή τα τελευταία 4 χρόνια, από τότε δηλαδή που οι διπλανοί μου, ένα ζευγάρι από την Γεωργία έκανε 2 κοριτσάκια δίδυμα, κάθε Σαββατοκύριακο πέφτω να κοιμηθώ μόνη μου και ξυπνάω…με οικογένεια!
Τα πρώτα 2 χρόνια κοιμόμουν ελάχιστα το ΣΚ. Τα μωρά ξυπνούσαν διάφορες ώρες και στρίγκλιζαν. Οι γονείς τους έτρεχαν πανικόβλητοι για να τα ηρεμίσουν φωνάζοντας πάνω στον πανικό τους μια ελληνικά και μια ρώσσικα. Φυσικά δεν ξέρω πώς και πότε κατάφερναν κάτι, γιατί εγώ 1-2 δεν άντεχα και εξαφανιζόμουν από πολύ πρωί από το σπίτι ψάχνοντας να βρώ διάφορα πράγματα να κάνω.
Έτσι ώστε, αν τύχαινε να ξενυχτίσω κάποιο Σάββατο, παρακαλούσα μέχρι να με πάρει ο ύπνος του καλό Θεούλη, τους 12 Θεούς του Ολύμπου, τον Βούδα, τον Αλλάχ και όποιον άλλον θυμόμουν εκείνη τι στιγμή ελπίζοντας να με βοηθήσει, το πρωινό της Κυριακής να καταφέρω να κοιμηθώ κανά 2 ώρες παραπάνω.
Τίποτα! Καμιά βοήθεια από πουθενά …
Το τρίτο χρόνο τα δίδυμα άρχισαν να βλέπουν στην τηλεόραση παιδικές εκπομπές και συγκεκριμένα τα «ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ». Τα πιτσιρίκια μες την τρελή χαρά τους, τραγουδούσαν κάθε Κυριακή από τις 8.30 το πρωί Στρουμφάκια, Candy Girls και άλλα τέτοια παιδικά. Εγώ ξυπνούσα για κάποιο διάστημα μ΄ένα τραγούδι ΗΙΤ «Ο.Κ. ΟΚΙ DOGY» το οποίο παιζόταν πάνω από 3-4 φορές κάθε φορά. Αργότερα έμαθα από τον ανηψιό μου ότι τα ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ κυκλοφορούσαν και σε CD, οπότε, ακόμα και αν τελείωνε η εκπομπή, το βασανιστήριο συνεχιζόταν σ΄όλη την διάρκεια της ημέρας.
Εκεί μου ήρθε μια σατανική ιδέα!! Μια που οι διπλανοί, είχαν γίνει πλέον «οικογένειά» μου, να μάθω στις μικρές αδελφούλες μου ν΄ακούν και λίγη καλή μουσική….
Άφησα κατά μέρος, τους καλούς μου τρόπους συμπεριφοράς και ξεκίνησα να «παίζω» και εγώ στη διαπασών τις μουσικές μου.
Τους έμαθα πολλά πράγματα, από light έως Hard Rock, Jazz, Blues, Ethnik, Abient, Industrial, και γενικά οτιδήποτε ευχαριστούσε τα αυτιά μου.
Δεν ξέρω βέβαια τι κατάφερα γιατί από τότε ακούγονται μόνο οι μουσικές μου και όχι μόνο στους διπλανούς αλλά σχεδόν σ΄ολόκληρη την πολυκατοικία.
Και έτσι φτάνουμε στη σημερινή, βροχερή μέρα, που στους περισσότερους προκαλεί ηρεμία, νωχελικότητα και ίσως κάποιες τάσεις Cocooning, ΕΚΤΟΣ από τον διπλανό μου όπως αποδείχτηκε.
Ο καιρός, μάλλον, του προκάλεσε έντονα συναισθήματα ξεχασμένου πατριωτισμού και από τις 9 το πρωί, αυτής της βροχερής Κυριακής ξύπνησα με Καλαματιανά, Τσάμικα, Βλάχικα, ιτιά ιτιά κ.α. δημοτικά τραγούδια.
Θυμήθηκα ένα παιχνίδι που παίζαμε στο σχολείο όταν πήγαινα δημοτικό. Τα αγόρια από την μια πλευρά πιασμένα χέρι χέρι να φωνάζουνε «Ζητούμε Πόλεμο»…και τα κορίτσια από την άλλη να απαντάνε «Και εμείς Ειρήνη»….
Χαμογέλασα!
Τέντωσα το χέρι μου πάνω από το κεφάλι μου και πάτησα το «play». Μέσα είχα ένα CDακι του Yann Tiersen. Ότι πρέπει σκέφτηκα για να συνεχίσω να αναπολώ παλιές καλές στιγμές του παρελθόντος! Άντε και στο τσακίρ κέφι λίγο αργότερα να συνεχίσω με το «Doo-bop» του Miles Davis να παίζει…
-«Ζητούμε Πόλεμο»….